آشنایی با انواع بیماری یا عفونت مقاربتی

بیماری‌ مقاربتی یا منتقله از راه جنسی (STD) به بیماری‌هایی گفته می‌شود که از طریق رابطه جنسی محافظت نشده منتقل داده می‌شوند و خطرناکند. علائم رایج عفونت آمیزشی شامل خارش و سوزش در ناحیه تناسلی است. خبر خوب این است که اکثر درمان‌های موجود برای این بیماری‌ها می‌توانند عفونت را به طور کامل درمان کنند، اما این در مورد همه انواع آن صدق نمی‌کند. همچنین، حتی پس از درمان کامل یک عفونت، ممکن است دوباره به آن مبتلا شوید.

�در این مطلب با انواع بیماری‌ های مقاربتی علائم، تشخیص، درمان و کاهش خطر ابتلا به آن‌ها آشنا می‌شوید.

عفونت مقاربتی چیست؟

عفونت‌ مقاربتی (STI) عفونت‌ها یا عارضه‌هایی هستند که از طریق هر نوع فعالیت جنسی با فرد آلوده شامل رابطه دهانی، مقعدی، یا تماس با واژن و آلت تناسلی مردانه شریک جنسی را مبتلا می‌کنند. عفونت‌ مقاربتی را با نام بیماری‌ های مقاربتی (STDs) نیز می‌شناسند و انواع مختلفی دارند. شایع‌ترین علائم این بیماری‌ها سوزش، خارش یا ترشح در ناحیه تناسلی است. برخی از انواع آن نیز بدون علامت هستند.

عفونت های آمیزشی بسیار مسری هستند. اگر از نظر جنسی فعال هستید، ممکن است بدون اینکه بدانید مبتلا به یکی از انواع این عفونت‌ها هستید شریک جنسی خود را مبتلا کنید. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) توصیه می‌کند در صورت داشتن فعالیت جنسی، غربالگری یا آزمایش ابتلا به بیماری‌ های منتقله از راه جنسی را به طور منظم انجام دهید.

بیماری‌ های جنسی بیماری‌هایی جدی هستند که به درمان نیاز دارند. برخی از آنها مانند ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) قابل درمان کامل نیستند و بدون اقدامات پزشکی می‌توانند حتی تهدیدی برای زندگی فرد مبتلا باشد.

علت عفونت‌ مقاربتی

بیماری مقاربتی ناشی از آلوده شدن بدن به باکتری‌ها، ویروس‌ها یا انگل‌های مختلف است. این میکروارگانیسم‌ها می‌توانند در طول رابطه جنسی و معمولاً رابطه جنسی واژینال، دهانی، مقعدی یا سایر فعالیت‌های جنسی و از طریق مایعات بدن مانند خون، ادرار، مایع منی، بزاق و سایر نواحی پوشیده از مخاط منتقل شوند.

انواع بیماری آمیزشی

اگر علائم و مشکلاتی دارید که به تازگی برایتان به وجود آمده است و این نگرانی را دارید که یکی از بیماری‌ های مقاربتی باشد، در اسرع وقت برای معاینه به یک پزشک مراجعه کنید. شایع‌ترین انواع عفونت آمیزشی عبارتند از:

کلامیدیا 

کلامیدیا (Chlamydia) نوعی بیماری مقاربتی شایع قابل درمان است که توسط باکتری‌ها ایجاد می‌شود. با این حال، علائم آن اغلب نامحسوس است و افراد متوجه ابتلا به آن نمی‌شوند. درمان به موقع این نوع عفونت بسیار مهم است زیرا در صورت عدم درمان، کلامیدیا می‌تواند منجر به عوارض جدی شود و آسیب‌هایی دائمی به اندام‌های تناسلی وارد کند.

تبخال تناسلی

تبخال تناسلی (Genital herpes) بیماری مقاربتی است که توسط هرپس سیمپلکس (HSV)، ویروسی که باعث عفونت‌های پوستی می‌شود ایجاد می‌شود. این ویروس ممکن است تا پایان عمر به طور نهفته در بدن باقی می‌ماند و باعث ایجاد زخم‌ها و تاول‌های دردناک یا خارش‌دار شود که می‌تواند دوباره فعال شود. این ویروس معمولاً مشکلات شدیدی ایجاد نمی‌کند اما در نوزادان و افرادی با سیستم ایمنی ضعیف می‌تواند خطرناک باشد. دو نوع هرپس سیمپلکس وجود دارد:

• هرپس سیمپلکس نوع 1 (HSV-1) که به عنوان تبخال دهانی نیز شناخته می‌شود معمولاً دهان یا صورت را درگیر می‌کند و باعث بروز تبخال می‌شود و از طریق تماس با بزاق منتقل می‌شود.
• هرپس سیمپلکس نوع 2 (HSV-2) که به عنوان تبخال تناسلی نیز شناخته می‌شود یک عفونت مقاربتی است. این بیماری باعث ایجاد زخم‌هایی روی قسمتی از پوست می‌شود که با اندام تناسلی فرد آلوده در تماس بوده است.

زگیل تناسلی

زگیل ناحیه تناسلی (Genital warts) نوعی عفونت آمیزشی است که باعث ایجاد برجستگی‌ها یا ضایعات کوچکی در داخل و اطراف اندام تناسلی و راست روده می‌شود. زگیل تناسلی را سویه‌های خاصی از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می‌کنند و این ویروس می‌تواند از طریق رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی به افراد دیگر منتقل شود.

سوزاک

سوزاک (Gonorrhoea) نوعی بیماری مقاربتی است که توسط باکتری نایسریا گونوره‌آ (N. gonorrhoeae) ایجاد می‌شود. این عفونت از طریق مایعات جنسی از جمله مایعات واژینال و مایع منی بین افراد منتقل می‌شود. رابطه جنسی واژینال، مقعدی و دهانی یا استفاده از اسباب بازی‌های جنسی با فرد آلوده به سوزاک می‌تواند باعث ابتلا به این عفونت مقاربتی شود.

بیماری سوزاک اغلب علائمی ایجاد نمی‌کند. این باعث می‌شود که افراد ناآگاهانه شریک جنسی خود را به آن آلوده کنند. انجام آزمایشات منظم و رعایت اقدامات محافظتی در رابطه جنسی می‌تواند خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهد.

هپاتیت B 

هپاتیت B یک عفونت ویروسی است که بر کبد تاثیر می‌گذارد و باعث التهاب در آن می‌شود. این بیماری از طریق رابطه جنسی و البته راه‌های دیگر مانند سوزن و سرنگ آلوده منتقل می‌شود. هپاتیت بی به عنوان یک عفونت حاد شروع می‌شود که معمولاً کوتاه‌مدت است. اما در برخی افراد به یک عفونت مزمن تبدیل می‌شود که هرگز از بین نمی‌رود.

التهاب طولانی‌مدت به مرور زمان به کبد آسیب جدی وارد می‌کند و می‌تواند منجر به سیروز و نارسایی کبد شود. عفونت هپاتیت B مثل سایر بیماری‌های مزمن کبدی می‌تواند این آسیب را بدون ایجاد هیچ علامتی به کبد وارد کند. بسیاری از مردم نمی‌دانند که به هپاتیت آلوده هستند.

ایدز

بیماری ایدز، نوعی بیماری منتقله از راه جنسی است که توسط ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) فرد را مبتلا می‌کند. این بیماری سلول‌های سیستم ایمنی بدن را آلوده کرده و از بین می‌برد که مبارزه با سایر بیماری‌ها را نیز دشوارتر می‌کند. وقتی HIV سیستم ایمنی بدن را به شدت تضعیف کرده باشد، می‌تواند منجر به سندرم نقص ایمنی اکتسابی یا ایدز شود.

ایدز آخرین و جدی‌ترین مرحله عفونت اچ آی وی است. افراد مبتلا به ایدز تعداد بسیار کمی از برخی گلبول‌های سفید دارند و سیستم ایمنی بدنشان به شدت آسیب دیده است. آنها ممکن است بیماری‌های دیگری داشته باشند که نشان دهنده پیشرفت HIV و تبدیل شدن آن به ایدز باشد. عفونت HIV اگر تحت درمان قرار نگیرد، ظرف حدود 10 سال به ایدز تبدیل می‌شود. درمان اچ‌آی‌وی هرچه زودتر شروع شود، مؤثرتر خواهد بود. اگر داروها دقیقاً طبق دستور مصرف شوند، ممکن است بار ویروس در خون کاهش یابد به طوری که به سختی قابل ردیابی باشد.

ویروس پاپیلومای انسانی 

ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ویروس شایعی است که می‌تواند قسمت‌های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهد و باعث عفونت مقاربتی شود. بیش از 100 نوع ویروس اچ پی وی وجود دارد، از جمله سویه‌هایی که باعث ایجاد زگیل در دست‌ها، پاها، صورت و غیره می‌شوند. حدود 30 سویه از HPV می‌توانند بر اندام‌های تناسلی، از جمله فرج، واژن، دهانه رحم، آلت تناسلی مردانه و کیسه بیضه و همچنین راست روده و مقعد تاثیر بگذارند.

ویروس HPV که اندام‌های تناسلی را درگیر می‌کند نوعی عفونت آمیزشی است که از طریق تماس پوست به پوست منتقل می‌شود. برخی از سویه‌های HPV پرخطر هستند و می‌توانند به سرطان‌هایی مثل سرطان دهانه رحم منجر شوند. تشخیص زودهنگام و درمان معمولاً می‌تواند از این اتفاق جلوگیری کند.

شپش تناسلی 

شپش‌ ناحیه تناسلی (Pubic lice) حشرات ریزی هستند که روی موهای ناحیه شرمگاهی زندگی می‌کنند. این نوع شپش را شپش عانه نیز می‌نامند. شپش نوعی انگل تلقی می‌شود زیرا برای زنده ماندن از خون انسان تغذیه می‌کند. 

شپش تناسلی با شپش‌هایی که روی سر یا بدن وجود دارند، متفاوت است، بنابراین این نوع شپش را روی پوست سر یا بدن خود پیدا نخواهید کرد و برعکس آن شپش سر را در ناحیه شرمگاهی نمی‌بینید. با این حال، شپش‌های تناسلی می‌توانند در سایر قسمت‌های بدن که موهای زبر دارند، از جمله زیر بغل، ریش و سبیل، قفسه سینه، ابرو و مژه بویژه در کودکان زندگی کنند.

شپش تناسلی از طریق تماس فیزیکی از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود. اگر موهای شما با موهای آلوده شخص دیگری تماس پیدا کند، می‌توانید مبتلا شوید. بیشتر اوقات، این اتفاق در طول رابطه جنسی رخ می‌دهد. در موارد نادر، استفاده از وسایل شخصی مشترک مانند حوله یا ملحفه فردی که این نوع شپش را دارد، باعث ابتلا به آن می‌شود. درمان شامل استفاده از کرم‌ها یا شامپوهای مخصوص در ناحیه آسیب دیده است که شپش‌ها و تخم‌های آنها را از بین می‌برد. 

سیفلیس 

سیفلیس نوعی عفونت آمیزشی است که در صورت داشتن رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی با فردی مبتلا به آن انتقال می‌یابد. بیماری سیفلیس توسط یک باکتری ایجاد می‌شود و آنتی بیوتیک آن را درمان می‌کند. سیفلیس درمان نشده می‌تواند به مشکلات جدی، از جمله آسیب به مغز، قلب، چشم و سیستم عصبی منجر شود.

تریکومونیازیس

تریکومونیازیس یک عفونت مقاربتی شایع و قابل درمان است. این عفونت در حین رابطه جنسی و از طریق مایع منی و مایعات واژینال منتقل می‌شود. نام آن از انگل تریکوموناس واژینالیس گرفته شده است که عفونت را ایجاد می‌کند.

از آنجا که این بیماری علائمی در بیشتر افراد ایجاد نمی‌کند ممکن است مبتلا به تریکومونیازیس باشید و ندانید که مبتلا هستید. تریکومونیازیس مسری است و ممکن است ناآگاهانه دیگران را از طریق تماس جنسی آلوده کنید.

آیا واژینیت یک عفونت آمیزشی است؟ 

واژینیت یک اصطلاح پزشکی برای اختلالات مختلفی است که واژن را عفونی یا ملتهب می‌کنند. بنابراین واژینیت خود به تنهایی یک بیماری مقاربتی نیست، اما برخی از بیماری‌های جنسی می توانند باعث واژینیت شوند. تریکومونیازیس، کلامیدیا، سوزاک، تبخال و HPV همگی از طریق تماس جنسی منتقل می‌شوند و همه آنها می‌توانند منجر به التهاب واژن و درد همراه با واژینیت شوند. تحریک ناشی از مواد شیمیایی موجود در کرم‌ها، اسپری‌ها یا حتی لباس‌هایی که با آن ناحیه در تماس هستند نیز می‌توانند عامل واژینیت باشند. 

بیماری‌ های مقاربتی چقدر شایع هستند؟

عفونت‌ های مقاربتی شایع هستند و ابتلا به بیماری‌ های جنسی تأثیر عمیقی بر سلامت جنسی و باروری افراد در سراسر جهان دارد. طبق برآورد سازمان بهداشت جهانی، تخمین زده می‌شود که سالانه 374 میلیون نفر مبتلا به بیماری‌های منتقله از راه جنسی می‌شوند. طبق برآوردهایی که توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها در امریکا انجام شده، در سال 2021 تقریباً 2.5 میلیون مورد به کلامیدیا، سوزاک و سیفلیس مبتلا شده‌اند که حدود نیمی از این موارد در افراد 15 تا 24 ساله رخ می‌دهد.

علائم بیماری مقاربتی چیست؟

علائم عفونت مقاربتی بر حسب نوع آنها متفاوت است و حتی ممکن است علائمی نداشته باشید. اگر علائم وجود داشته باشند، ممکن است در اطراف ناحیه تناسلی ظاهر شوند و شامل موارد زیر هستند:

• برجستگی، زخم یا زگیل روی آلت تناسلی مردانه، واژن، دهان یا مقعد یا نزدیک آنها
• ورم یا خارش شدید در نزدیکی آلت تناسلی مردانه یا واژن
• ترشح از آلت تناسلی مردانه
• ترشحات غیر معمول و بدبوی واژن  یا تغییر در رنگ و حجم ترشحات
• خونریزی غیرمعمول واژینال و متفاوت از پریود
• رابطه جنسی دردناک
• ادرار دردناک همراه با سوزش یا تکرر ادرار

علاوه بر این، ممکن است علائم دیگری نیز داشته باشید، از جمله:

• بثورات پوستی روی تنهٔ بدن، دست‌ها یا پاها
• کاهش وزن
• اسهال
• تعریق شبانه
• تب و لرز
• درد زیر شکم
• زردی (زردی پوست و سفیدی چشم)

علائم و نشانه‌ های بیماری مقاربتی ممکن است چند روز پس از مواجهه با عامل بیماری‌زا بروز کنند. با این حال، با توجه به عامل بوجود آورنده، ممکن است سال‌ها طول بکشد تا مشکل قابل توجهی ایجاد شود.

آیا عفونت‌ های آمیزشی مسری هستند؟

بیماری های مقاربتی واگیردار هستند. بیشتر بیماری‌ های آمیزشی در طول تماس جنسی و از طریق مایعات بدن یا از طریق تماس پوستی با قسمت عفونی بدن فرد که معمولاً اندام تناسلی است منتقل می‌شوند. برخی از بیماری‌های مقاربتی، مانند سیفلیس، می‌توانند در حین زایمان نوزاد به او منتقل شوند.

لازم به توضیح است که در صورت ابتلا، مهم است که برای درمان به پزشک مراجعه کنید. برخی از بیماری‌های نامبرده قابل علاج هستند. اگر از نظر جنسی فعال هستید، با انجام آزمایش‌های منظم، صحبت با شریک جنسی‌تان در مورد ابتلا به انواع بیماری های منتقله از راه جنسی و استفاده از وسایل محافظتی در حین رابطه جنسی، می‌توانید از انتقال بیماری جلوگیری کنید.

عوامل خطرساز بیماری‌ های مقاربتی

هر فردی که از نظر جنسی فعال است، تا حدودی در معرض بیماری‌ جنسی قرار دارد. عواملی که ممکن است این خطر را افزایش دهند عبارتند از:

داشتن رابطهٔ جنسی محافظت‌نشده. دخول از راه واژن یا مقعد بدون استفاده از کاندوم در شریک جنسی آلوده، استفادهٔ نادرست یا غیرمداوم از کاندوم به میزان توجهی خطر ابتلا به بیماری‌ مقاربتی را افزایش می‌دهد.  همچنین داشتن رابطه جنسی دهانی بدون کاندوم خطر ابتلا به عفونت‌ آمیزشی را بالا می‌برد. این خصوصاً در افرادیکه از روش طبیعی پیشگیری از بارداری مثل خارج کردن آلت تناسلی قبل انزال استفاده می‌کنند صدق می‌کند.

داشتن تماس جنسی با شرکای متعدد. هرچه با افراد بیشتری رابطه جنسی برقرار کنید، خطر ابتلای شما بیشتر می‌شود.

داشتن سابقهٔ بیماری‌های آمیزشی. داشتن یک بیماری مقاربتی باعث افزایش خطر ابتلا به بیماری جنسی دیگر می‌شود.

سوءمصرف الکل یا مواد مخدر. مصرف مواد می‌تواند روی احساسات لحظه‌ای شما اثر بگذارد و تمایل شما را برای مشارکت در رفتارهای پرخطر جنسی بیشتر کند.

استفاده از سوزن مشترک. استفاده از سوزن‌های مشترک باعث انتقال بسیاری از عفونت‌های مقاربتی جدی از جمله اچ‌آی‌وی و هپاتیت بی می‌شود.

بارداری و انتقال به نوزاد. در دوران بارداری یا زایمان برخی از بیماری‌های آمیزشی مانند سوزاک، کلامیدیا، اچ‌آی‌وی و سیفلیس می‌توانند از مادر به نوزاد می‌توانند منتقل شوند که می‌تواند به مشکلات جدی در سلامت یا حتی مرگ منجر شود. بنابراین لازم است همهٔ زنان که قصد بارداری دارند از لحاظ ابتلا به این عفونت‌ها غربالگری شوند و تحت درمان قرار گیرند.

لازم به یادآوری است که نیمی از موارد جدید بیماری‌های آمیزشی در افراد بین 15 تا 24 سال رخ می‌دهد.

تاثیر خالکوبی بر ابتلا به بیماری مقاربتی

همانطور که بارها اشاره شد اگر از نظر جنسی فعال هستید، شما می‌توانید در معرض ریسک ابتلا به یکی از انواع بیماری آمیزشی باشید. همچنین در صورت استفاده از وسایل شخصی مشترک با دیگران مثلاً سوزن‌هایی که حاوی خون آلوده هستند به عفونت مقاربتی مبتلا خواهید شد. این اتفاق ممکن است در شرایط زیر رخ دهد:

• مراکز خالکوبی غیر مجاز
• مراکز پیرسینگ‌ غیر مجاز
• استفاده از سوزن‌های مشترک هنگام تزریق داخل وریدی مواد مخدر

آیا از سلامت شریک جنسی خود مطمئن هستید؟

صحبت نکردن در مورد ابتلا به عفونت مقاربتی به دلیل انگ خوردن یا شرم می‌تواند شما و همسر یا شریک جنسی‌تان را در معرض ریسک بیشتری برای انتشار عفونت قرار دهد. قبل از داشتن رابطه جنسی، باید از شریک جنسی خود سوالات زیر را بپرسید:

• آیا عفونت مقاربتی فعال دارید؟
• آخرین آزمایش شما برای بیماری مقاربتی چه زمانی بوده؟
• آیا در حال حاضر تحت درمان برای نوعی از بیماری آمیزشی هستید؟
• آیا به طور مداوم با شرکای جنسی خود از وسایل محافظتی استفاده می‌‌کردید؟

پرسیدن این سوالات می‌تواند به شما در محافظت از خود کمک کند.

رنج و ناراحتی زیاد پس از تشخیص بیماری مقاربتی بسیار معمول است. شاید بخواهید از گفتن این موضوع به شریک جنسی خود اجتناب کنید زیرا احساس خجالت و یا طرشدگی می‌کنید. اگر مبتلا به نوعی بیماری آمیزشی هستید، می‌توانید خطر انتقال عفونت به شریک جنسی خود را از طریق صحبت کردن با او و استفاده از روش‌های محافظتی قبل از رابطه جنسی کاهش دهید.

عوارض بیماری های مقاربتی چیست؟

عفونت‌ آمیزشی در صورت عدم درمان می‌تواند عوارض مادام العمری ایجاد کند. عوارض شایع ناشی از بیماری مقاربتی درمان نشده شامل موارد زیر است:

• اچ آی وی می‌تواند منجر به ایدز شود.
• سیفلیس می‌تواند به اندام‌ها و سیستم عصبی آسیب برساند و جنین در حال رشد را آلوده کند.
• خطر سرایت بیماری‌های مقاربتی به شرکای جنسی 

عوارض عفونت مقاربتی برای زنان:

• بیماری التهابی لگن (PID) که می‌تواند به رحم آسیب برساند و باعث ناباروری شود.
• بارداری خارج رحمی
• ناباروری
• درد مزمن لگن

در مردان، بیماری‌های مقاربتی درمان نشده می‌تواند منجر به موارد زیر شود:

• عفونت در مجرای ادرار و پروستات
• بیضه‌های متورم و دردناک
• ناباروری

انتقال بیماری آمیزشی از مادر به کودک می‌تواند به وزن کم هنگام تولد، تولد نوزاد زودرس، سپسیس یا عفونت خون، خطر مرده‌زایی، ذات‌الریه، ورم ملتحمه در نوزادان و ناهنجاری‌های مادرزادی منجر شود. 

تشخیص عفونت‌ های مقاربتی

پزشک احتمال ابتلا به بیماری مقاربتی را پس از معاینات بالینی اندام‌های تناسلی و سایر قسمت‌ها و درخواست آزمایشات خون، ادرار و مایع و نمونه‌گیری از زخم‌ها در صورت داشتن زخم‌های تناسلی باز تشخیص می‌دهد. او در مورد علائم و سابقه پزشکی و جنسی شما سوال می‌کند. باید صادقانه پاسخ دهید تا بتوانید کمک مورد نیاز خود را دریافت کنید. پس از تشخیص مثبت ابتلا به عفونت آمیزشی، باید به شریک جنسی خود اطلاع دهید که او نیز آزمایش شود. این کار می‌تواند دشوار باشد، اما گفتن این موضوع به او اجازه می‌دهد مراقبت‌های درمانی مورد نیاز خود را دریافت کند و از انتقال عفونت به دیگران جلوگیری کند.

برای روند تشخیص بیماری آمیزشی می‌توانید از پزشک عمومی شروع کنید. اگر پزشک به ابتلای شما مشکوک باشد شما را به متخصص زنان برای خانم‌ها یا متخصص اورولوژی برای آقایان ارجاع می‌دهد. 

آزمایش بیماری مقاربتی چیست؟

تست عفونت آمیزشی یک آزمایش پزشکی برای تشخیص ابتلا به عفونت مقاربتی است. پزشک علائم شما را بررسی می‌کند و آزمایش‌هایی را برای تعیین علت درخواست می‌دهد. تست‌های مختلفی برای هر نوع عفونت وجود دارد. پزشک در مورد آزمایش‌هایی که نیاز دارید با شما صحبت خواهد کرد. آزمایش عفونت آمیزشی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• آزمایش ادرار
• سواب دهانی
• آزمایش خون
• یک نمونه مایع از زخم‌های پوستی
• نمونه ترشح یا نمونه سلولی از بدن (معمولاً واژن، مجرای ادرار، دهانه رحم، آلت تناسلی مردانه، مقعد یا گلو)

آزمایش‌های انجام شده برای عفونت مقاربتی عمدتاً بدون درد هستند. 

هر چند وقت یک بار باید آزمایش بیماری مقاربتی بدهم؟

اکثر پزشکان آزمایش سالانه برای عفونت‌ مقاربتی را توصیه می‌کنند. اگر شرکای جنسی متعددی دارید، شاید بهتر باشد که بیشتر آزمایش شوید، مثلاً هر 3 تا 6 ماه یکبار. برخی از پزشکان توصیه می‌کنند قبل از داشتن رابطه جنسی با یک شریک جدید آزمایش بدهید. آزمایش‌های منظم به یافتن نوع و درمان بیماری‌ مقاربتی که ممکن است از ابتلا به آنها مطلع نباشید کمک می‌کند. با پزشک در مورد دفعات انجام آزمایش‌ها صحبت کنید.

درمان بیماری های مقاربتی 

درمان بیماری‌ آمیزشی ناشی از باکتری‌ها در مقایسه با ویروس‌ها معمولاً آسان‌تر است. چنانچه باردار باشید و به یک عفونت آمیزشی مبتلا شده‌اید، درمان هر چه سریع‌تر ممکن است از ابتلای جنین جلوگیری کند یا خطر ابتلا را کاهش دهد. به طور کلی هدف از اقدامات درمانی برای بیماری‌ مقاربتی  این است که:

• بسیاری از بیماری‌های مقاربتی را به طور کامل درمان کنید.
• علائم خود را کاهش دهید.
• احتمال انتقال عفونت را کاهش دهید.
• سالم شوید و سالم بمانید.

درمان بیماری‌ مقاربتی بسته به عامل بوجود آورنده می‌تواند شامل مصرف داروهایی باشد،‌ از جمله:

• آنتی بیوتیک‌ها: آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند بسیاری از عفونت‌های باکتریایی و انگلی منتقله از راه جنسی مانند سوزاک، سیفلیس، کلامیدیا و تریکومونیازیس را درمان کنند. درمان باید به طور کامل و تا پایان داروها ادامه یابد. همچنین تا یک هفته از اتمام درمان آنتی‌بیوتیکی و بهبود علائم از جمله زخم، از رابطهٔ جنسی خودداری کنید. به معاینات دوره‌ای پایبند باشید، زیرا احتمال عفونت مجدد خصوصاً در زنان بالاست.
• ضدویروس‌ها: در صورت ابتلای شخص به تبخال یا ویروس اچ‌ آی‌ وی، داروی ضدویروس تجویز می‌شود. این داروها می‌توانند عفونت را برای سال‌ها تحت کنترل نگه دارند. اما شخص همچنان حامل ویروس است و می‌تواند باعث ابتلای دیگران شود.

اگر به یک بیماری آمیزشی مبتلا شده‌اید، از پزشک خود بپرسید که چه زمانی پس از اتمام درمان برای معاینه مجدد مراجعه کنید. با انجام مجدد آزمایشات می‌توانید مطمئن شوید که درمان اثربخش بوده و مجددا مبتلا نشده‌‌اید.

واکسن اچ پی وی

ویروس پاپیلومای انسانی شایع‌ترین نوع عفونت آمیزشی ویروسی در ایالات متحده است. ممکن است افراد مبتلا به HPV علائمی نداشته باشند یا اینکه زگیل یا برجستگی‌هایی در اطراف اندام تناسلی داشته باشند. سویه‌های پرخطر ویروس اچ پی وی حتی می‌توانند باعث سرطان دهانه رحم شوند.

یک واکسن برای جلوگیری از HPV و زگیل تناسلی وجود دارد. پزشکان توصیه می‌کنند که کودکان 11 تا 12 ساله آن را دریافت کنند زیرا قبل از شروع فعالیت جنسی موثرتر است. پزشکان این واکسن را برای همه افراد تا سن 26 سالگی توصیه می‌کنند و اطلاعات جدید نشان می‌دهد که افراد تا سن 45 سال نیز ممکن است از دریافت واکسن اچ پی وی بهره مند شوند. با پزشک خود صحبت کنید تا ببینید آیا دریافت آن برای شما مناسب است یا خیر.

کاهش خطر ابتلا به عفونت‌ مقاربتی 

تنها راه کاهش ریسک بیماری مقاربتی پرهیز از رابطه جنسی است. اگر از نظر جنسی فعال هستید، می‌توانید:

• هر زمان که رابطه جنسی دارید از کاندوم لاتکس استفاده کنید. همچنین، برای رابطه جنسی دهانی از کاندوم دهانی استفاده کنید.
• شرکای جنسی را با دقت انتخاب کنید. اگر مشکوک هستید که شخصی به بیماری مقاربتی مبتلا است، با او رابطه جنسی نداشته باشید.
• به طور منظم از نظر بیماری‌ مقاربتی آزمایش و معاینه شوید. انجام این کار به جلوگیری از انتقال  به افراد دیگر کمک می‌کند. از هر شریک جنسی جدید بخواهید قبل از اولین بار رابطه جنسی آزمایش بدهد.
• قبل از رابطه جنسی از مصرف الکل یا مواد مخدر خودداری کنید. افرادی که تحت تاثیر الکل قرار دارند ممکن است بدون رعایت اقدامتی ایمنی  و محافظتی اقدام به فعالیت جنسی کنند.
• با علائم و نشانه‌های انواع بیماری‌ مقاربتی آشنا باشید. اگر متوجه علائم شدید، به سرعت به پزشک مراجعه کنید.
• خود را در مورد بیماری‌های آمیزشی آموزش دهید. هرچقدر بیشتر بدانید، بهتر می‌توانید از خود و شرکای جنسی خود محافظت کنید.

پیشگیری از انتقال بیماری های آمیزشی 

اقداماتی برای محافظت از خود و دیگران در برابر عفونت‌ مقاربتی وجود دارد:

• اگر علائم عفونت آمیزشی را دارید، تا زمانی که به پزشک مراجعه نکرده و تحت درمان قرار نگرفته‌اید، رابطه جنسی نداشته باشید. وقتی پزشک تایید کرد، می‌توانید رابطه جنسی را از سر بگیرید.
• وقتی رابطه جنسی را از سر می‌گیرید، از کاندوم استفاده کنید. در حین رابطه جنسی دهانی حتما از کاندوم دهانی استفاده کنید.
• دستورالعمل‌های پزشک را برای درمان دنبال کنید.
• تمام داروهایی را که تجویز کرده است، طبق دستور مصرف کنید.
• پس از تکمیل درمان برای معاینه مجدد به پزشک مراجعه کنید.
• مطمئن شوید که همسر یا شریک جنسی‌تان از ابتلا شما به بیماری مقاربتی مطلع است و تحت درمان قرار می‌گیرد.
• هر زمان که رابطه جنسی دارید، مخصوصاً با شرکای جدید، از کاندوم استفاده کنید.
• برای پیشگیری از عوارض خاص برای برخی از بیماری‌های مقاربتی واکسینه شوید (HPV).

چه زمانی باید برای تشخیص STD به پزشک مراجعه کنم؟

اگر متوجه شدید که شما یا همسرتان علائم عفونت مقاربتی را دارید، به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر رابطه جنسی دارید، باید به طور منظم برای آزمایش سالانه یا چند ماهه به پزشک مراجعه کنید. اگر از نظر جنسی فعال هستید یا یک عفونت آمیزشی داشته‌اید، این سوالات را از پزشک بپرسید:

• چگونه می‌توانم از بیماری‌های مقاربتی پیشگیری کنم؟
• آیا عفونت مقاربتی در آینده عوارض یا مشکلی ایجاد خواهد کرد؟
• آیا باید به طور منظم برای بیماری‌های مقاربتی معاینه شوم؟
• آیا شرکای جنسی من باید تحت آزمایش قرار بگیرند؟
• به چه نوع درمانی نیاز دارم؟
• چه زمانی بیماری مقاربتی از بین می‌رود؟
• آیا درمان عوارض جانبی دارد؟

افرادی که مبتلا به عفونت آمیزشی تشخیص داده می‌شوند ممکن است احساس شرم کنند. اما بیماری‌های مقاربتی می‌توانند برای هر کسی اتفاق بیفتند و میلیون‌ها نفر به آنها مبتلا هستند. آمار نشان می‌دهد که اکثر افراد حداقل یک بار به عفونت مقاربتی مبتلا می‌شوند. اگر در مورد تشخیص بیماری مقاربتی خود دچار اضطراب یا استرس هستید، برای حمایت با یک دوست، یکی از نزدیکان خود یا متخصص سلامت روان تماس بگیرید.

بنابر آنچه گفته شد عفونت‌های مقاربتی که از راه جنسی منتقل می‌شوند شایع هستند. اگر احساس سوزش یا خارش ناخوشایندی در اطراف اندام تناسلی خود دارید یا اگر سایر علائم احتمالی عفونت آمیزشی را دارید، با یک پزشک صحبت کنید. آنتی بیوتیک‌ها معمولا می‌توانند عفونت را با موفقیت درمان کنند. بسیاری از این بیماری‌ها قابل درمان قطعی هستند اما متاسفانه، درمانی برای همه نوع بیماری‌ مقاربتی وجود ندارد. بیماری‌هایی مانند HIV نیاز به مراقبت و درمان مادام‌العمر دارند. حتی پس از درمان شدن برای یک عفونت آمیزشی، می‌توانید دوباره به آن مبتلا شوید. استفاده از کاندوم یا سایر اقدامات پیشگیرانه در افرادی که از نظر جنسی فعال هستند می‌تواند خطر ابتلا را کاهش دهد.

مقاله مرتبط

رنگ‌های مختلف خون پریود به چه معناست؟

• 1401/08/11

رفتارهایی که سلامت جنسی شما را به خطر می‌اندازد

• 1396/10/17

کودک شیرخوار

• 1400/06/30