دلایل دیر تشخیص دادن اتیسم در کودکان
تشخیص اختلال طیف اتیسم سخت و دشوار است. کودکی که اتیسم شدید دارد ممکن است یک ناتوانی ذهنی داشته باشد و قادر به صحبت کردن نباشد اما کودکی که اتیسم خفیف دارد ممکن است یک نابغهٔ ریاضی باشد و در عین حال از لحاظ اجتماعی برای دیگر افراد کمی عجیب و غریب به نظر برسد. همچنین علائم اتیسم در کودکان دارای عملکرد بالا، به اندازهٔ کودکان دارای عملکرد پایین و دارای ناتوانیهایی در یادگیری آشکار نیست. اگر والدین نگرانیهایی در مورد رشد کودکشان دارند، اولین قدم درست، صحبت کردن با پزشک اطفال کودکتان است. شما میتوانید از پزشک کودکتان درخواست کنید تا به یک متخصص که میداند چگونه علائم اولیهٔ اتیسم را شناسایی کند ارجاع داده شوید تا از همه چیز مطمئن شوید. با پیگیری و تشخیص بهموقع میتوان مدیریت و کنترل بسیار بهتری روی اختلال طیف اتیسم در کودک داشت اما این اختلال همچنین ممکن است به دلایلی هم در کودکان درست تشخیص داده نشود، چون در هر حال تشخیص اتیسم سخت است. در این مطلب میتوانید با برخی از دلایل معمول دیر تشخیص دادن اتیسم در کودکان آشنا شوید.
مراقبتهای پزشکی نامناسب
پزشکان معتقدند شایعترین علت اینکه اتیسم کودکان درست تشخیص داده نمیشود، دسترسی نداشتن به متخصصان متبحر در تشخیص این عارضه است. بسیاری از خانوادهها ممکن است بیمهٔ درمانی نداشته باشند اما حتی زمانی که بیمه دارند نیز تشخیص اتیسم میتواند دشوار باشد. به عنوان مثال، برخی از پزشکان ممکن است وقت زیادی برای کار با کودک نگذارند.
همچنین برخی پزشکان ممکن است توجهی به نگرانیهای والدین دربارهٔ اتیسم کودکشان نکنند و این موضوع به ویژه برای خانوادههایی که درآمد کمتری دارند و نمیتوانند نظر یک پزشک دیگر را نیز بگیرند مشکلساز خواهد شد. وقتی نگرانیای دربارهٔ یک تأخیر تکاملی در کودک وجود دارد و پزشک توصیه میکند که نگران نباشید و صبر کنید، شاید بد نباشد اگر نظر یک پزشک دیگر را نیز بگیرید، چون اگر والدین صبر کنید، ممکن است کودک درمان بهموقع را دریافت نکند.
کمبود آگاهی
مراقبتهای پزشکی نامناسب میتواند باعث شود حتی تیزبینترین والدین نیز درخواست کمک نکنند. اما بسیاری از خانوادهها علاوه بر امکانات مالی کم، آگاهی اندکی دربارهٔ رشد کودکان یا اختلال اتیسم دارند. گرفتن اطلاعات درست و صحیح دربارهٔ تکامل کودک و اتیسم نیز اغلب برای برخی از والدین دشوار است، بنابراین جای تعجب نیست که بسیاری از والدین هرگز چیزی دربارهٔ اتیسم نشنیده باشند.
برخی پزشکان متخصص در زمینهٔ اتیسم میگویند رایجترین سؤالی که از آنها پرسیده میشود این است که «اتیسم چیست؟» و چیزی که شرایط را دشوارتر میکند این است که بسیاری از والدین از هیچ یک از خدمات و برنامههای درمانی معمول که به کودکان مبتلا به اتیسم ارائه میشود یا شاید کمی به پرداخت هزینهها کمک کند بیخبر هستند.
همچنین برخی والدین مشغلهٔ کاری زیادی دارند یا بسیاری از آنها فرصت شرکت در جلسات توجیهی مهدکودک، مدرسه یا تحقیق دربارهٔ اتیسم را ندارند و بیشتر آنها نیز با جستوجو در اینترنت ناآشنا هستند، بنابراین تمام این موارد منجر به داشتن اطلاعاتی محدود و پیش رفتن مشکل خواهد شد.
بیتوجهی و مشارکت نکردن والدین
پزشک اطفال کودک باید در چکآپهای سلامت کودک به علائم اتیسم توجه کند. اما پزشک تمام روز را با کودک نمیگذراند و از آنجا که تشخیص اتیسم بر اساس مشاهدهٔ رفتار کودک صورت میگیرد، مشارکت والدین بسیار ضروری است و گفتوگو بین والدین و پزشک برای تشخیص اختلال طیف اتیسم کودکان حیاتی است. اما بسیاری والدین حتی از سؤال کردن از پزشک کودکشان واهمه دارند یا فهمیدن توضیح برخی اصطلاحات یا مفاهیم پزشکی میتواند برایشان دشوار باشد. مثلاً یکی از علائم اتیسم چیزی است که پزشکان آن را «علایق محدود تکراری» مینامند مثل کنار هم چیدن اسباببازیها به ترتیبی خاص یا علاقه به شیئی خاص است که باید حتماً در مورد این عبارت از پزشک کودکتان سؤال کنید تا منظور او را متوجه شوید.
تفسیر اشتباه تأخیرها
بنا به اعلام یک آکادمی طب اطفال معتبر در دنیا، تقریباً همهٔ کودکان مبتلا به اتیسم، تأخیری در ارتباط غیرکلامی و کلامی نشان میدهند، از جمله عدم واکنش متقابل به حالات چهره تا ۱۲ ماهگی یا عدم استفاده از کلمات تا ۱۶ ماهگی که اغلب اولین علامت آشکاری است که به والدین و پزشکان کمک میکند اتیسم را در کودکان شناسایی کنند.
برخی والدین کودکشان را از همان ابتدا با دو زبان آشنا میکنند و گاهی اوقات بعضی از پزشکان به اشتباه تصور میکنند که یادگیری بیشتر از دو زبان میتواند رشد توانایی کودک برای مکالمه را به تأخیر بیندازد و نیازی به ارزیابی بیشتر موضوع نیز نخواهد بود اما دوزبانه بودن معمولاً اختلالی در تشخیص کودکان مبتلا به اتیسم شدید ایجاد نمیکند. در موارد شدید اتیسم، پزشکان چندان روی تأخیرهای تکاملی تمرکز نمیکنند زیرا میتوانند دیگر علائم کلاسیک اتیسم مثل اصلاً صحبت نکردن را شناسایی کنند، بنابراین مشکل تشخیص کودکانی است که اتیسم خفیفتری دارند. پس بهتر است فکر نکنید که حرف نزدن فرزندتان به علت قرار نرفتن در معرض دو زبان است.
گرهگشایی از یک تأخیر زبانی بالقوه فقط به پزشکان و متخصصان کودکان اختصاص ندارد، بلکه تشخیص آن برای مدارس نیز موضوعی پیچیده است. به عنوان مثال مسئولان مدرسه ممکن است علائم احتمالی اتیسم را نادیده بگیرند و بگویند این بچه معاشرت و تعامل نمیکند، فقط چون دوزبانه است و تنها احساس غریبگی میکند.
نپذیرفتن و قبول نکردن والدین
برخی والدین تمایل بیشتری دارند که صبر کنند تا ببینند رشد کودکشان چگونه پیش میرود، زیرا آنها فکر میکنند رفتار کودک چیزی است که وقتی وارد مدرسهٔ ابتدایی شود معلمش میتواند آن را درست کند. همچنین برخی خانوادهها تا زمانی که کاملاً مطمئن نشوند مشکلی وجود دارد به پزشک مراجعه نمیکنند.
برخی والدین نیز ممکن است علائم اولیهٔ اتیسم را به دلیل برچسب بد و عوامانهای که با آن همراه است قبول نکنند. طبق یک پژوهش، برخی از والدینی که کودکی با تأخیر تکاملی داشتند احساس شرمندگی، طردشدگی و مقصر بودن میکردند که این موارد مطرح کردن نگرانیهایشان با یک پزشک را دشوارتر میکند.
بهطورکلی برخی از والدین در مقایسه با دیگران پذیرش کمتری نسبت به ناتوانی کودکشان دارند. گاهی کودکی همهٔ علائم اتیسم را دارد اما والدین باز هم این موضوع را نمیپذیرند. آنها اصرار میکنند رفتار کودکشان فقط از روی خاص بودن است. یادمان باشد هرچه افراد بیشتری دربارهٔ اتیسم صحبت کنند و نگرانیهایشان را بیشتر به اشتراک بگذارند، کمک گرفتن نیز سادهتر میشود. پذیرفتن و قبول کردن این موضوع که کودک مشکلی دارد، قدمی حیاتی در یافتن منابعی برای بهبود کیفیت زندگی کودک و خود ما خواهد بود.
