چرا کودکتان «نه» گفتن شما را نادیده می‌گیرد؟
همان‌طور که متوجه شده‌اید، کودکان دو ساله برای استقلال تلاش و مبارزه می‌کنند. آنها تمایل دارند که نه گفتن‌های والدین خود را نادیده بگیرند، زیرا مصمم هستند که اراده و خواست خود را ابراز کنند. مهارت‌های حرکتی و زبانی آنها نیز در حال رشد و شکوفایی است، که باعث می‌شود قادر به فرار کردن از شما باشند یا بتوانند با صدای بلند اعلام کنند که از درخواست شما ناراضی هستند یا اصلاً نمی‌خواهند از آن اطاعت کنند.
هر قدر که این اتفاق کلافه‌کننده باشد، به این واقعیت توجه کنید که کودک شما مهارت‌های جدید خود را روی شخصی که بیشتر از همه مورد اعتمادش است، یعنی خود شما تمرین می‌کند. علاوه بر این، او هنوز راه زیادی تا کسب توانایی کنترل و مهار خود در پیش دارد. بنابراین وقتی به فرزندتان می‌گویید بازی با تلفن را متوقف کند، ممکن است نتواند به چیزی غیر از تلفن فکر کند و زمین گذاشتن آن را تقریباً غیرممکن ببیند.
وقتی خود را در چنین لحظه‌ای یافتید و قطعاً خواهید یافت، صبور باشید. هر زمان ممکن است حواس کودک را از دردسر پرت کنید و محیطی جالب و امن برای کودکتان فراهم کنید که فرصت‌های زیادی برای بله گفتن به شما می‌دهد. سپس مشکلات و نبردهای احتمالی را با دقت انتخاب کنید و روی تخلفاتی که واقعاً سزاوار گوشزد هستند مانند دویدن ناگهانی توی خیابان یا گاز گرفتن برادر یا خواهرش تمرکز کنید. وقتی هم نه گفتید، حتماً در موردش جدی باشید.
در سه یا چهار سالگی هم بیشتر کودکان کلمه‌ٔ «نه» را آن‌قدر زیاد شنیده‌اند که ممکن است برایشان پوچ و بی‌معنی شده باشد و این عجیب نیست. وقتی والدین و مراقبان کلمه‌ای را بیش از حد استفاده می‌کنند، به خصوص وقتی همراه با تهدید مجازات‌هایی است که عملی نمی‌شود، کودکان به طور طبیعی شروع به نشنیدن آن می‌کنند.
پس خیلی خوب دقت کنید که چقدر «نه» می‌گویید و سپس روش متفاوتی را امتحان کنید. به جای این‌که فریاد بزنید «نه!»، دفعه‌ٔ بعدی که کودک شما شروع به دویدن در پیاده‌رو کرد، مثلاً بگویید: «لطفاً راه برو» و باز هم محیطی فراهم کنید که فرصت‌های زیادی برای بله گفتن به شما می‌دهد.
