به کودکتان یاد بدهید در خانهٔ دیگران چگونه رفتار کند
وقتی بچه دارید، معاشرت در خانهٔ دوستان اغلب راحت‌تر از رستوران، مرکز خرید یا سالن سینماست. اما حتی در خانهٔ دیگران نیز احتمالاً انتظاراتی که از فرزندتان دارید بیشتر از خانهٔ خودتان است، خصوصاً اگر به دیدار دوستانی می‌روید که بچه ندارند. در این مطلب با راه‌هایی برای این‌که بدانید چطور به بچه‌ٔ خود بیاموزید در خانهٔ دیگران چگونه رفتار کند آشنا شوید.
درک کودکان دو تا هشت ساله از قوانین خانهٔ دیگران
برای توقع داشتن رفتار خوشایند به کودک، ابتدا باید آن را یادشان داد و برای یاد دادن هر چیزی به بچه‌ها، اول باید سن آنها را در نظر گرفت. پس اولویت سنی زیر را برای درک قوانین خانهٔ دیگران در نظر بگیرید:
تا دو سالگی: بسیاری از بچه‌ها تا دو سالگی اغلب دیگر می‌توانند درکی کلی از این‌که قوانین خانهٔ دیگران می‌تواند متفاوت از قوانین خانهٔ خودشان باشد، داشته باشند.
تا چهار سالگی: بسیاری از بچه‌ها تا چهار سالگی می‌توانند:
- بسیاری از قوانین خانهٔ دیگران را بفهمند و از آنها پیروی کنند، که معمولاً با مقداری تحریک و ترغیب از سوی شما همراه است.
- یک سیگنال یا علامت غیرکلامی از طرف والدینشان برای توقف رفتار را درک و از آن اطاعت کنند. اما گاهی اوقات بیش از آن هیجان‌زده خواهند بود که به علامت شما توجه کنند.
- معمولاً یادشان باشد که پاهای خود را از دیوارها و مبلمان دور نگه دارند.
- از دویدن در خانه خودداری کنند، اگرچه گاهی اوقات به یادآوری شما احتیاج دارند.
- از لمس اشیای شکستنی خودداری کنند، مخصوصاً اگر به آنها یادآوری کنید.
تا هشت سالگی: بسیاری از بچه‌ها تا هشت سالگی آن‌قدر بزرگ شده‌اند که حالا دیگر حتی می‌توانند برای مدت کوتاهی، مثلاً حدود ۱۵ دقیقه در گفت‌وگوهای بزرگسالان شرکت کنند.
چند پیشنهاد برای مدیریت دیدارها و معاشرت با دیگران همراه کودکتان
چطور به فرزندانمان یاد بدهیم وقتی جایی مهمان هستیم، چگونه رفتار کنند؟ پیشنهادهای زیر را در نظر داشته باشید:
قوانین اساسی را مشخص کنید: قبل از رفتن به کودک خود بگویید که انتظار دارید او پایش را روی مبلمان نگذارد و دویدن داخل خانه ممنوع است.
غافلگیری‌ها را کاهش دهید: شاید مفید باشد که در مورد آنچه احتمالاً در طول مهمانی رخ خواهد داد، به کودکتان توضیح دهید: «من و مامان با بابا و مامان نوژا، توی آشپزخونه می‌شینیم و صحبت می‌کنیم و تو و نوژا هم توی هال بازی می‌کنید».
حواس‌پرتی ایجاد کنید: اگر به خانه‌ای می‌روید که هیچ بچه‌ای در آن زندگی نمی‌کند، هوشمندانه است که چیزی مانند کتاب، بازی‌های کوچک یا کتاب رنگ‌آمیزی را همراه ببرید تا فرزندتان خود را با آنها مشغول کند.
یک کد داشته باشید: می‌توانید از قبل علامت یا سیگنالی ایجاد کنید که به وسیله‌ٔ آن به فرزندتان اطلاع دهید رفتارش مناسب نیست و باید متوقف شود. مثلاً به او نشان دهید که وقتی دستتان را روی گوش خود می‌کشید، به معنای توقف رفتارش است. به این ترتیب می‌توانید بدون خجالت‌زده کردن فرزندتان، به او هشدار دهید.
آماده‌ٔ واکنش باشید: اگر کودکتان متوجه هشدارهای شما نشده یا واقعاً از کنترل خارج شده است، شاید لازم باشد که خودداری از خجالت دادن او را فراموش کنید و او را برای دویدن به منظور تمدد اعصاب به حیاط ببرید و سپس انتظارات خود را با ملایمت یادآوری کنید.
از خسارت‌های جانبی جلوگیری کنید: اگرچه نمی‌توانید از میزبانان خود انتظار داشته باشید که خانه‌شان را به خاطر شما کودک‌ایمن کنند، اما می‌توانید نگاهی به ناحیه‌ای که فرزندتان در آن خواهد بود بیندازید تا شکستنی‌ها یا موارد خطرساز را بررسی و احتمال خرابکاری‌ها را کم کنید. مثلاً بگویید: «چقدر این گلدون چینی قشنگه، مطمئنم اگه دخترم ببینه می‌خواد بهش دست بزنه! می‌تونم تا وقتی اینجاییم بذارمش این بالا که نبینه؟» خیلی بعید است میزبان شما با این پیشنهاد مخالفت کند.
