تجهیزات پزشکی مورد نیاز نوزادان زودرس پس از ترخیص از بیمارستان
بیشتر نوزادانی که از بخش مراقبت‌های ویژۀ نوزادان مرخص می‌شوند، نیازی به تجهیزات خاص پزشکی ندارند. اما برخی نوزادان زودرس نیز گرچه برای ترخیص از بیمارستان به اندازۀ کافی قوی شده‌اند، ولی هنوز به کمک تجهیزات خاصی نیاز دارند. اگر نوزادتان به همراه تجهیزات پزشکی مرخص شده است، قبل از ترک بیمارستان روش استفاده از آنها را با کمک پرستاران یاد بگیرید و چند بار تمرین کنید. سه نوع از رایج‌ترین تجهیزاتی که نوزادان با آنها به خانه می‌روند، مانیتور آپنه، لولۀ تغذیه و کپسول اکسیژن است. در این مطلب می‌توانید با برخی از این تجهیزات پزشکی احتمالی که ممکن است مورد نیاز برخی نوزادان باشد و حتماً با درخواست پزشک نیاز به تهیهٔ آنها دارید آشنا خواهید شد.
مانیتور آپنه
بسیاری از نوزادان زودرس آپنه یا وقفه و اختلال دوره‌ای در تنفس دارند. اگر نوزادتان در بیمارستان از این مشکل بهبود نیافته، ممکن است موقتاً به یک مانیتور آپنه در خانه نیاز داشته باشد. مانیتور با الکتروهای نرم و چسبنده یا کمربندی که دور سینه قرار می‌گیرد به کودک وصل می‌شود. اگر نفس کشیدن کودک قطع شود یا اگر ضربان قلب او خیلی سریع یا خیلی آرام است، مانیتور یک زنگ آژیر را به صدا درمی‌آورد.
می‌توانید وقتی نوزاد در خواب است یا وقتی در اتاق کودک نیستید از مانیتور آپنه استفاده کنید. بهتر است قبل از اینکه نوزادتان از بیمارستان مرخص شود موارد زیر را با کمک پزشک یا پرستاران یاد بگیرید چطور زنگ آژیر را خاموش کنید و چه زمانی لازم است با پزشک فرزندتان تماس بگیرید، زیرا گاهی اوقات دستگاه زنگ می‌زند اما هیچ مشکلی برای نوزاد پیش نیامده است. آژیر کاذب زمانی که کمربند دستگاه درست بسته نشده یا با حرکت نوزاد شل شده است، نیز می‌تواند به صدا دربیاید. از پزشکتان بپرسید که چطور این آژیرهای کاذب را تشخیص دهید و برای جلوگیری از آنها چه کنید.
لولۀ تغذیه و سرنگ
برخی نوزادان نمی‌توانند عمل مکیدن یا بلعیدن را به خوبی انجام دهند. این شرایط در میان نوزادانی که مشکلات مربوط به قلب، ریه‌ها، دهان، مری، راه‌های تنفسی یا سیستم عصبی مرکزی دارند بیشتر وجود دارد. وقتی این کودکان به خانه می‌روند، ممکن است نیاز داشته باشند که همچنان شیر مادر یا شیر خشک را از طریق یک لوله دریافت کنند که این روش تغذیه‌ای گاواژ نام دارد. این لوله وارد دهان یا بینی کودک شده، از پشت گلو به مری و از آنجا به معده می‌رسد. این لوله معمولاً بین وعده‌های تغذیه سر جایش می‌ماند و کودک را اذیت نمی‌کند. شما با ریختن شیر مادر یا شیر خشک در یک سرنگ و اضافه کردن آن به لولۀ تغذیه، کودکتان را تغذیه خواهید کرد. اگر هم کودکتان هنوز قادر نیست برای مدت طولانی از طریق دهان شیر بخورد، ممکن است لازم باشد که شیر را از طریق برشی که در معده‌اش ایجاد می‌شود دریافت کند که یک لولۀ تغذیۀ پلاستیکی کوچک به این برش در شکم وصل می‌شود و این روش تغذیه نیز گاستروستومی نام دارد.
کپسول اکسیژن و وسایل اکسیژن‌رسانی
بیشتر کودکان می‌توانند بعد از ترخیص بدون نیاز به کمک نفس بکشند، ولی برخی از آنها برای مدتی به اکسیژن اضافی نیاز خواهند داشت که ریه‌های آنها نیز اغلب در طول دو سال اول زندگی‌شان بهبود خواهد یافت. کودکان اغلب در صورتی به اکسیژن در خانه نیاز پیدا می‌کنند که یک اختلال ریه به نام دیسپلازی ریوی داشته باشند. اگر کودکتان در خانه به اکسیژن نیاز داشته باشد، به وسایل زیر نیاز دارید:
- کپسول اکسیژن ثابت
- کپسول اکسیژن قابل حمل
- کانول بینی یعنی یک لولۀ پلاستیکی نرم قابل وصل دور سر کودک
به مرور زمان، ریه‌های کودکتان بهبود یافته و نفس کشیدنش ساده‌تر می‌شود. بیشتر کودکان کمتر از شش ماه به اکسیژن نیاز دارند، ولی مقدار اکسیژن به تدریج کاهش می‌یابد و سپس متوقف می‌شود. اگر کودکتان با اکسیژن به خانه آورده می‌شود، باید معیارهای احتیاطی متعددی را رعایت کنید. اکسیژن به راحتی می‌تواند آتش بگیرد. حتی یک ترک کوچک در مخزن اکسیژن می‌تواند یک آتش بزرگ ایجاد کند. همچنین هرگز در اتاقی که کپسول اکسیژن هست اجازۀ سیگار کشیدن، آتش روشن کردن، ایجاد جرقه یا قرار دادن اجاق گاز را ندهید.
