باید نگران باشم که کودک دو ساله‌ام نمی‌تواند یک جا بنشیند؟
آسوده باشید، تعداد کمی از کودکان دو ساله می‌توانند حتی برای یک لحظه یک جا بنشینند. آنها به حرکت نیاز دارند. بنابراین، غیرمنطقی است که انتظار داشته باشید کودک شما در تمام طول پخش یک فیلم بلند، یک وعده‌ٔ غذایی مفصل یا یک سخنرانی کامل یک جا بنشیند.
در این سن می‌توانید روی تقریباً دو دقیقه توجه پایدار و باکیفیت حساب کنید؛ مثلاً در حین بازی با یک اسباب‌بازی به تنهایی یا نگاه کردن به یک کتاب قبل از این‌که بخواهد کمی استراحت کند یا کار دیگری انجام دهد.
بر اساس معیارهای بزرگسالان، انرژی بی‌پایان یک کودک دو ساله می‌تواند بیش‌فعالی به نظر برسد، اما به احتمال زیاد او فقط یک کودک معمولی است. بنابراین، راه‌های ایمن و متناسب با سنی برای فعال بودن او پیدا کنید. او را بیرون ببرید تا بتواند بدود، بپرد، و بالا برود. اگر به دلیلی در خانه گیر افتاده‌اید، رقصیدن، ورز دادن خمیر بازی، اسباب‌بازی‌های کوبیدنی یا ضربه زدن به کاسه‌های پلاستیکی را امتحان کنید.
اگر او چنان عصبی و پرتنش است که آنچه واقعاً نیاز دارد یک فعالیت آرام‌بخش است، کتاب خواندن، آب‌بازی یا روش تسکین‌دهنده‌ٔ دیگری را امتحان کنید و نگران نباشید، این انرژی اضافی معمولاً تا پنج سالگی کودکتان، کم‌و‌بیش فروکش می‌کند.
اگر نگرانید که انرژی مهارنشدنی کودک شما به رفتار تکانشی خطرناک منجر می‌شود، پس کمک کنید کمی خودکنترلی پیدا کند. تعیین محدودیت‌های منطقی احتمالاً بهترین گزینه‌ٔ شماست. همچنین تکنیک‌های تربیتی را به شکل مثبت و نه منفی ارائه دهید، یعنی بگویید: «تو می‌تونی تو پارک بدوی، اما نمی‌تونی تو خیابون بدوی». اگر فرزندتان بدون توقف از این فعالیت به فعالیت بعدی می‌رود، فضای خلوتی در خانه پیدا و او را ترغیب کنید با اسباب‌بازی محبوبش بازی کند. پس یادتان باشد که یک کودک دو ساله‌ٔ حرکت‌محور، حاضر نمی‌شود برای موضوعی که به نظرش خسته‌کننده است، یک جا بنشیند.
همچنین تماشای تلویزیون را به حداقل برسانید؛ این فعالیت اگرچه گاهی آرامش‌دهنده و راهکاری نجات‌دهنده برای والدین است، اما «توجه فعالانه» را تشویق نمی‌کند.
درصد کمی از کودکانی که واقعاً بیش‌فعال هستند ممکن است علائم اولیه‌ٔ اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی را نشان دهند. کودک مبتلا به اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی، سطحی از بی‌توجهی، تکانشگری و فعالیت را که نامتناسب با سن اوست، در چند محیط، نه فقط در خانه یا مهدکودک نشان می‌دهد. اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی در پسران شایع‌تر از دختران است. با این حال، به یاد داشته باشید که برای کودک دو ساله طبیعی است که حواسش به راحتی پرت شود، مدام مشغول باشد و خودکنترلی محدودی داشته باشد.
اگرچه برخی از کودکان دو ساله ممکن است عجول و بی‌ملاحظه باشند، اما بچه‌های مبتلا به اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی به درجه‌ٔ شدیدی تکانشی هستند، یعنی اغلب بدون هر نوع تحریکی به کودک دیگری حمله می‌کنند، یا مثلاً بعد از چند بار هشدار نسبت به خطر داغ بودن اجاق گاز، به آن دست می‌زنند.
دلایل دقیق بروز این اختلال ناشناخته است، اما فرزندپروری و تربیت بد یکی از آنها نیست. اگر پس از استفاده از راهکارهای فوق، هنوز در مورد سطح فعالیت فرزند خود نگرانیید یا اگر در مهار انرژی کودکتان مشکل دارید، حتماً با یک پزشک متخصص اطفال آگاه صحبت کنید.
