وقتی کودک دبستانی شما میگوید «ازت متنفرم» چطور باید پاسخ بدهید؟
وقنی فرزندتان به سن مدرسه برسد، احتمالاً توانایی بیشتری در کنترل خشم خود دارد و باید کمتر از زمانی که یک کودک پیشدبستانی بود بدرفتاری کند. محتمل است که گاهگداری به هم بریزد، به ویژه در مورد چیزهایی که بیعدالتی تصور میکند. مثل اینکه «چرا من باید برم بخوابم ولی آرین میتونه تا ساعت ۹ بیدار بمونه؟» و سپس به این نتیجه میرسد که به خاطر این اجازه دادن به برادر بزرگترش از شما متنفر باشد! وقتی این اتفاق میافتد، او برای رمزگشایی از احساساتش و مدیریت آنها به کمک شما نیاز دارد.
حتی وقتی فرزندتان میگوید: «ازت بدم میاد» یا «ازت متنفرم» در مقابل این میل که بگویید میدانید حرفش جدی نیست مقاومت کنید، زیرا این احساسات بسیار واقعی او را کوچک و بیاعتبار جلوه میدهد و اگرچه ممکن است وسوسه شوید که بگویید: «ولی من تو رو دوست دارم» اما این هم فقط باعث شرمساری فرزندتان خواهد شد. به جایش، روی احساسات او نام بگذارید، بدون اینکه آنها را قضاوت کنید. مثلاً بگویید: «تو عصبانی به نظر میرسی. واقعاً دلت میخواد بیشتر بیدار بمونی».
همچنین در این سن، ممکن است که فرزندتان با یک طغیان دیگر پاسخ دهد: «تو هیچوقت اجازه نمیدی من بیشتر بیدار بمونم» یا «تو همیشه منو مجبور میکنی زمان خواب بچه کوچولوها بخوابم». به جای پاسخهای مکانیکی و بیاختیاری مثل «چرا میذارم» یا «نه، نمیذارم» به کمک به او در بیان احساساتش ادامه دهید و بگویید: «تو دلت میخواد بیشتر بیدار بمونی. سخته بری بخوابی وقتی میدونی بقیهٔ بچهها هنوز بیدارن. این موقعیه سختیه».
سپس، محدودیتهای خود را دوباره ذکر اما کمک کنید گزینههای خود در محدودهٔ مجاز را بررسی کند. مثلاً بگویید: «تو شبهای مدرسه، ساعت خوابت ساعت هشته، در غیر این صورت صبح وقتی بیدار میشی خوب استراحت نکردی. اما میتونی تو رختخواب برای مدت کوتاهی یه کتاب بخونی یا من برات میخونمش. کدومش رو ترجیح میدی؟»
اگرچه حملات لفظی کودک شما میتواند آزاردهنده باشد، اما تمام تلاش خود را بکنید که به خودتان نگیرید. به هر حال، او فقط در حال تقلید کردن از کاری است که شما و دیگران را در بسیاری از موقعیتها در حال انجام آن دیده است، یعنی ترجمهٔ یک احساس قوی به یک کلمهٔ ساده مثل، «من از منتظر موندن متنفرم!» یا «متنفرم از این همه سروصدا که توی این ساختمونه». مهمتر از همه، به خود یادآوری کنید که رفتار کودک دبستانی شما نرمال و طبیعی است و هرگز نشاندهندهٔ احساس واقعیاش به شما نیست.
