آیا می‌توان به رفع نوک زبانی حرف زدن کودک کمک کرد؟

بله، می‌توانید. «نوک زبانی حرف زدن» یک اصطلاح عمومی است که نوعی از تلفظ اشتباه کلمات توسط کودک را توصیف می‌کند. به طور معمول، این عبارت به صدای «سین» اشاره دارد که به صورت نوک زبانی تولید می‌شود. بنابراین جمله‌ای مانند «خواهر من سه ساله‌س» به صورت «خواهر من شه شاله‌س» تلفظ می‌شود.

اگر سین‌های فرزندتان به این شکل بیان می‌شود، نگران نباشید. این اتفاق برای بسیاری از کودکان رخ می‌دهد و بیشتر آنها تا هفت سالگی بدون هیچ مداخله‌ای تلفظ خود را اصلاح می‌کنند. اشاره به این موضوع به کودکتان کمکی نمی‌کند و ممکن است به عزت نفسش صدمه بزند و اگرچه همیشه نمی‌توانید از او در برابر تمسخرها محافظت کنید، اما کارهایی وجود دارد که می‌توانید برای کمک به کوچولوی خود در مبارزه با سر زبانی حرف زدن انجام دهید:

هر گونه آلرژی و حساسیت، سرماخوردگی یا مشکلات سینوسی را درمان کنید تا کودکتان بتواند با لب‌های روی هم و از طریق بینی نفس بکشد. نفس کشیدن با دهان باز باعث می‌شود زبان صاف بماند و از دهان بیرون بزند. روی فین کردن بینی نیز کار کنید، زیرا گرفتگی بینی اغلب در این مشکل نقش دارد.

تا حد امکان انگشتان کودکتان را از دهانش دور نگه دارید، زیرا مکیدن انگشت شست می‌تواند در سر زبانی حرف زدن تأثیر داشته باشد. با این حال، کمک به کودکتان برای ترک مکیدن انگشت شست کار آسانی نیست. زمان‌هایی را که احتمال بیشتری برای مکیدن انگشت شست خود دارد، مثلاً زمان تماشای تلویزیون یا نشستن در ماشین را هدف قرار دهید و فعالیت آرامش‌بخش دیگری، مانند بازی با یک اسباب‌بازی یا پازل مورد علاقه‌اش را جایگزین آن کنید.

در نوشیدنی‌هایش یک نی بگذارید. از آنجا که هنگام استفاده از نی به جای فشار آوردن به دندان‌ها از لب‌های خود استفاده می‌کنیم، این نوع حرکت مکیدن باعث تقویت قدرت دهانی-حرکتی می‌شود که نقش مهمی در رشد زبان دارد.

اگر یکی از دندان‌های شیری کودک به طور تصادفی افتاد، او را نزد دندان‌پزشک ببرید و به جایش یک دندان مصنوعی بگذارید. این کار باعث می‌شود که زبان کودک شما در شکاف جای آن دندان فرو نرود، یعنی عادتی که می‌تواند مانع رشد زبان شود و اصلاح آن پس از درآمدن دندان‌های اصلی او در حدود هفت سالگی دشوار است.

بازی‌ها و فعالیت‌هایی را که قدرت دهانی-حرکتی را بهبود می‌بخشد، تشویق کنید. به کودکتان یک بوق جشن تولد با دهانۀ کوچک و گرد بدهید تا در آن بدمد. این تمرین خوبی است، زیرا تلاش لازم برای ایجاد صدایی بلند لب‌ها و ماهیچه‌های گونه را نیز تقویت می‌کند و معمولاً زبان را به عقب می‌راند. گزینۀ دیگر دمیدن حباب با کف است.

از کودکتان بخواهید در آینه نگاه کند و تمرین کند که در حینی که دندان‌هایش را روی هم گذاشته، صدای «س» را تولید کند. این تمرین می‌تواند به او کمک کند تا یادش بماند که زبانش را پشت دندانش نگه دارد. اما اگر از انجام این تمرین کلافه یا ناراحت شد، از آن دست بکشید، چون شما نمی‌خواهید او را نسبت به چیزی که احتمالاً خود به خود پشت سر می‌گذارد، معذب و خود‌آگاه کنید.