آیا کودک شما هم دائماً در حال جنب و جوش است؟
اگر فرزندتان دائماً و بی‌وقفه در حال جنب و جوش و جنبیدن است، در این مطلب با معنای جنب و جوش و جنبیدن دائمی کودک، علل جنبیدن دائمی کودک و توصیه‌های پزشکان در این مورد آشنا شوید.
جنب و جوش و جنبیدن دائمی در کودک
بدون شک متوجه شده‌اید که کودک نوپای شما دوست دارد در حرکت و جنبش باشد و این کاملاً نرمال و طبیعی است. کودکان نوپا موجودات بسیار فعالی هستند و از آنجا که انرژی زیادی برای تخلیه دارند، بسیاری از آنها ناتوان از یک‌جا نشستن برای مدتی طولانی هستند. اما آنچه طبیعی نیست، حرکت بیش از حد است، مثل وول خوردن دائمی یا صحبت کردن مداوم یا یک حرکت غیرارادی مانند نوعی تیک عصبی.
البته در این سن تعیین این موضوع که «بیش از حد» یعنی چقدر، سخت است. اما اگر نگران هستید، با پزشک کودک صحبت کنید. اگرچه ممکن است مشکلی در میان نباشد، اما حرکت بدون کنترل، مانند تیک، لرزش، انقباضات بدنی، تشنج یا کج و معوج شدن صورت، ارزیابی پزشکی را ضروری می‌کند. شناسایی زودهنگام مشکلات تنها یکی از دلایلی است که نشان می‌دهد چرا چک‌آپ‌های منظم سلامت کودک برای فرزند شما این‌‌قدر مهم است.
مطلب آیا کودک من بیش‌فعال است؟ را از دست ندهید.
علت جنبیدن دائمی در کودک
هرچند برخی از متخصصان بر این باورند که حرکت یا بیقراری دائم، ممکن است علامت نوعی از اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی یا به اختصار ADHD باشد. اما تشخیص بالینی اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی آن‌قدر با توصیف کلی از رفتار معمولی کودکان نوپا مانند وول خوردن، دویدن دائمی یا بالا رفتن از همه چیز و ناتوانی از صبر کردن مطابقت دارد که تشخیص دقیق اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی تا زمانی که کودک کمی بزرگ‌تر باشد بسیار سخت است ودستورالعمل‌های کارشناسان برای شناسایی این اختلال از کودکان چهار یا پنج ساله شروع می‌شود و از آن سن به بعد ادامه می‌یابد. به همین دلیل است که پزشکان اغلب به والدین اطمینان می‌دهند که در این سن نگران بیش‌فعالی نباشند و به ندرت کودکان زیر پنج سال را دچار اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی یا ADHD تشخیص می‌دهند.
از طرف دیگر، ممکن است تیک‌ها و تشنج‌ها ناشی از عارضه‌های مختلفی باشد که روی سیستم عصبی تأثیر می‌گذارند و باید توسط پزشک کودکتان به دقت ارزیابی شوند.
توصیه‌های احتمالی پزشکان در مورد جنبیدن دائمی کودک
برخی پزشکان معتقدند که احتمال اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی را نباید برای دوران نوپایی در نظر گرفت. اگر سابقهٔ خانوادگی این اختلال وجود دارد، ممکن است به آن مشکوک شوید اما تشخیص آن در یک کودک نوپا منطقی نیست. والدین کودکان نوپای خیلی فعال ممکن است بیشتر از والدین فرزندان ساکت‌تر به تکنیک‌های مدیریت رفتار یا استراحت دادن نیاز داشته باشند.
اما اگر وقتی فرزندتان بزرگ‌تر شد به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی مشکوک شدید، از پزشک فرزندتان بخواهید تا شما را برای ارزیابی به متخصص ارجاع دهد. اگر اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی یا اختلال دیگری تشخیص داده شده است، با همکاری پزشک فرزندتان برنامه‌ای تهیه می‌کنید تا به او کمک کند در مدرسه و خانه عملکرد خوبی داشته باشد. درمان اختلال به نتایج تست‌ها ارتباط دارد و ممکن است شامل مشاوره، رفتاردرمانی یا دارو باشد.
