چرا بچه‌ها در مدرسه یکدیگر را تحقیر می‌کنند؟

بچه‌ها در دنیایی پر از آدم‌های بزرگ‌تر، کوچک هستند و بچه‌های کوچک اغلب احساس می‌کنند از طرف بزرگسالان بی‌احترامی می‌بینند و این‌که آنها را کمتر از یک انسان کامل می‌دانند. آنها اغلب با مسخره کردن و تحقیر یکدیگر با این احساسات مقابله می‌کنند. با انجام این کار، آنها به کسی که کمی کوچک‌تر یا کم‌سن‌تر است نشان می‌دهند که با آنها چگونه رفتار شده است.

وقتی کودک شما ابراز نگرانی می‌کند، قبل از هر چیز به او گوش دهید؛ بدون این‌که دیدگاه خود را مطرح کنید یا واکنشی نشان دهید. می‌توانید بپرسید: «بچه‌ها چی می‌گن؟ چه احساسی پیدا می‌کنی؟» و «وقتی می‌بینی مردم همدیگه رو تحقیر می‌کنن، چه احساسی داری؟» اجازه دهید فرزندتان احساسات خود را با صحبت کردن،گریه کردن یا عصبانی شدن بیان کند.

اما به همین اکتفا نکنید. با معلم یا مدیر مدرسه صحبت کنید و مطمئن شوید که مدرسه سیاستی در برابر بی‌احترامی بچه‌ها به یکدیگر دارد. اگر نداشت، به ایجاد آن کمک کنید. روش و قانون مدرسه باید عنوان کند که وقتی بچه‌ای چیز ناخوشایندی می‌گوید، معلمان و والدین باید مداخله کنند.

رویکرد کلی باید این باشد: «من می‌دونم که تو حرفی انقدر ناراحت‌کننده رو نمی‌زنی، مگه این‌که چیزی آزارت داده باشه یا چیزی شبیه به این برای خودت اتفاق افتاده باشه. موضوع چیه؟» اگر بتوانید این دیدگاه را حفظ کنید که بچه‌ها چیز ناخوشایندی نمی‌گویند، مگر این‌که خودشان چیز بد یا ترسناک یا آزاردهنده‌ای تجربه کرده باشند، در آن صورت وقتی خود آن بچه‌ها طرف آزارگر بوده‌اند، احساس می‌کنند که درک می‌شوند.

اگر کمی وقت و انرژی اضافی دارید، می‌توانید داوطلبانه گروه‌های کوچکی از بچه‌ها را برای مدتی از کلاس بیرون ببرید تا در مورد تمسخر و تحقیر صحبت کنید. از آنها بپرسید که وقتی برایشان اتفاق می‌افتد چه احساسی دارند، وقتی خودشان این کار را می‌کنند چه حسی دارند و چیزی که آرزو می‌کنند دیگر هیچ‌کس به آنها نگوید، چیست. اگر گروه به اندازهٔ کافی کوچک، یعنی شامل دو تا سه بچه باشد، بچه‌ها احساس می‌کنند که می‌توانند با یکدیگر صحبت کنند و شما می‌توانید در برخورد با احساسات منفی به آنها کمک کنید. نظرات خود را با معلم در میان بگذارید و نظر او را بپرسید.

به فرزندتان بگویید وقتی کسی با دیگران بدرفتاری می‌کند، از درون احساس بدی دارد. بگویید که بدرفتاری او ارتباطی به کودکی که آزار دیده ندارد و مشکل از آن بچه نیست و بچه‌ای که بدجنسی می‌کند به کمک نیاز دارد و می‌تواند از یک بزرگسال کمک بخواهد. اصلی‌ترین چیزی که بزرگسالان باید به خاطر داشته باشند این است که هیچ بچه‌ای واقعاً نمی‌خواهد بدجنس باشد و دیگران را آزار دهد. این کار نشانه‌ای از این است که کودک احساس بدی دارد. تنبیه فقط باعث می‌شود که او احساس بدتری پیدا کند و وقتی بزرگسالان حضور ندارند، بیشتر مستعد بدرفتاری با بچه‌های دیگر می‌شود.

اگر وضعیت به جایی رسیده است که آن بچه چیزهای واقعاً زشت، بدخواهانه و ظالمانه‌ای می‌گوید، وقت آن است که وارد عمل شوید. یک بزرگسال باید بچه‌ها را از هم جدا کند، قاطعانه به بچۀ آزارگر بگوید که می‌خواهد علت بدرفتاری او را بداند و روشن کند که اجازه نخواهد داد او به آسیب رساندن به دیگران ادامه دهد. برای بچه‌ها مهم است که بدانند والدین و بزرگسالان در مدرسه به آنها کمک خواهند کرد. آنها باید بدانند که از کسانی که هدف آزار قرار می‌گیرند محافظت می‌شود و به آنهایی که بقیه را هدف آزار قرار می‌دهند کمک خواهد شد. اگر فرزندتان در مورد فحش دادن و تحقیر در مدرسه چیزی به شما گفت، با والدین دیگر و با معلمان صحبت کنید تا راهی بیابید که همه بتوانند برای حل این مشکل با یکدیگر همکاری کنند.