این یک مشکل قدیمی یا حداقل شکایتی رایج از طرف مادرهاست. به محض اینکه گوشی تلفن را برمی‌دارید، کودک نوپایتان که نیاز جدی به وقت و توجه شما دارد به شکلی جادویی کنارتان ظاهر می‌شود. اگرچه در حالت ایده‌آل فرزندتان هنر ظریف تنها گذاشتن شما هنگام صحبت با تلفن را یاد می‌گیرد، اما در دنیای واقعی به احتمال خیلی زیاد این شما هستید که باید با او کنار بیایید و نیازش را برآورده کنید.

علاوه بر این، چه کسی می‌تواند او را سرزنش کند؟ تا به حال در خانهٔ شخص دیگری بوده‌اید که تلفنش زنگ زده باشد و دوست شما آن را جواب داده و مدتی ناپدید شده باشد؟ آیا وقتی منتظر بازگشت دوستتان بودید احساس بی‌قراری نکردید؟ کودک نوپایتان هم همان احساس را دارد. او فقط صبوری یا توانایی منتظر شدن برای اتمام کار شما را ندارد. سعی کنید وقتی کودکتان در آن حوالی است زمان گفت‌وگوهای تلفنی را به حداقل برسانید. گذشته از شرایط اضطراری، این سن کودک زمان آن نیست که غرق یک گفت‌وگوی ۳۰ دقیقه‌ای شوید، مگر اینکه همسرتان مراقب فرزند شما باشد.

بنابراین، اگر تلفن زنگ خورد، به کودک خود چیزی مثل یک پازل یا یک کتاب بدهید تا وقتش را پر کند، بعد با کسی که پشت خط است به طور خلاصه صحبت کنید، به او بگویید که بعد از خوابیدن فرزندتان به او زنگ می‌زنید. اگر کودک نوپای شما بعد از گذشت چند دقیقه از شروع گفت‌وگوی تلفنی شما بی‌قرار می‌شود، گوشی را نگه دارید و بگویید «می‌دونم دوست نداری مامان با تلفن حرف بزنه، اما بعضی وقت‌ها مجبورم برای مدت کوتاهی با مردم صحبت کنم. من خیلی زود میام پیشت». مزیت دیگر این کار این است که به شخص آن طرف خط می‌فهماند که شما مجبورید گوشی را زود قطع کنید. در مورد استفاده از تلفن پیغام‌گیر و در نتیجه گهگاهی جواب ندادن تلفن‌ها هم احساس بدی نداشته باشید. به هر حال، این وسایل برای این ساخته شده‌اند که زندگی را کمی آسان‌تر کنند.