ایجاد پیوند عاطفی با نوزاد زودرس در NICU
اگر نوزاد شما نیز زودتر از موعد تولدش به دنیا آمده و در بخش مراقبت‌های ویژۀ نوزادان یا NICU بستری شده، لازم است برای ایجاد پیوند عاطفی با او تلاش کنید. یک نوزاد زودرس نیز شخصیتی منحصربه‌فرد دارد و راه و روش خود را برای واکنش به زندگی و دنیای خارج از انکوباتور دارد. در این مطلب می‌توانید با راهکارهای برقراری ارتباطی بهتر با نوزادان زودرس آشنا شوید.
شروع برقراری ارتباط با نوزاد زودرس
وقتی کنار نوزادتان در NICU هستید، لازم است به شادی و ناراحتی او از صداها، مناظر، لمس و تماس‌ها، حرکات و بوهای مختلف توجه کنید تا بتوانید روزبه‌روز او را بهتر و بیشتر بشناسید. به عنوان مثال وقتی نوزادتان خودش را عقب می‌کشد یا بهانه‌گیری می‌کند، لازم است هر عامل یا محرک ناراحتی‌اش را محدود یا قطع کنید. وقتی هم آرام و هشیار است، ببینید چه چیزی باعث آرامش یا خوشحالی او شده است. اما شگفت‌زده نشوید اگر دیدید که چند هفته یا حتی چند ماه طول کشید تا کودک زودرستان به دنیای اطرافش علاقه نشان دهد. همچنین اگر کودکتان خیلی بیمار است، به همۀ انرژی‌اش برای بهبود نیاز دارد و در نتیجه ممکن است دیرتر به محیط پیرامونش توجه کند. همچنان که حال کودکتان بهتر می‌شود و رشد می‌کند، به آنچه در اطرافش می‌گذرد علاقه‌مندتر می‌شود و شما هم می‌توانید بهتر و راحت‌تر با او ارتباط برقرار کنید.
راهکارهای برقراری ارتباط با نوزاد زودرس
با دنبال کردن سرنخ‌ها و واکنش‌های نوزادتان می‌توانید او را تشویق کنید که آرام و هوشیار باقی بماند. برای کمک و تشویق نوزادتان نسبت به پاسخ‌دهی و برقراری ارتباط با او می‌توانید پیشنهادهای زیر را امتحان کنید:
روی کودکتان تمرکز کنید: هرچند طبیعی است که احساس نگرانی کنید، اما لازم است نگرانی‌ها را کنار بگذارید، آرام شوید و از این لحظات در کنار کودکتان لذت ببرید. تنفس عمیق ممکن است به شما کمک کند تا احساس راحتی داشته باشید و بتوانید بهتر به نوزادتان رسیدگی کنید.
به واکنش‌هایش با دقت توجه کنید: اگر کودکتان هنگام لمس شدن پشتش را قوس داد و حس کردید ناراحت است، نوع دیگری از لمس را به کار ببرید. به عنوان مثال می‌توانید به جای لمس کردن پوستش، سر یا پاهای کودک را در میان دستتان بگیرید، و واکنشش را ببینید یا اگر به سمت شما برمی‌گردد، با او تماس چشمی برقرار کنید یا با صدای آرامی برایش زمزمه کنید. اگر وقتی با نوزادتان صحبت می‌کنید رویش را برمی‌گرداند، اما وقتی ترانه‌ای می‌خوانید سرش را به سویتان برمی‌گرداند، بدانید که او در حال نشان دادن علاقۀ بیشتر خود به آن نوع صداست.
به او فرصت بدهید: وقتی رویش را برمی‌گرداند یا یک طرف دیگر را نگاه می‌کند، شما هم بهتر است کمی استراحت کنید و او را مجبور به نگاه کردن به خودتان نکنید، وقتی آماده باشد دوباره سرش را به سمت شما برمی‌گرداند و به یاد داشته باشید که نوزادتان گاهی تا وقتی یک چرت کافی نزند برای توجه بیشتر آماده نخواهد بود.
نوزادتان را از تحریک و انگیزش زیاد محافظت کنید: اگر کودکتان به ویژه به نور، صدا یا لمس حساس است، از کارمندان بخش مراقبت‌های ویژه بخواهید نورها لامپ و مانیتورها را کم کنند و کارهایی را انجام دهند تا کودکتان آرامش بیابد. همچنین اگر امکان داشت می‌توانید یک یادداشت کاغذی روی انکوباتور کودکتان بزنید که این حساسیت‌ها را به پزشکان و پرستاران یادآوری کند.
از فعالیتی آرامش‌بخش استفاده کنید: صدای تسکین‌دهنده، لالایی یا کتاب خواندن، حلقه کردن دست‌هایتان به دور سر یا پاهایش، در آغوش گرفتن، جنباندن آرام یا نگه داشتن او روی سینه یا شانه‌هایتان را امتحان کنید. با کمک به آرام ماندن کودکتان در حین بیداری، به او کمک می‌کنید که هشیار بماند، بدون اینکه زیاد از حد تحریک شود.
مراقبت کانگورویی را امتحان کنید: منظور از مراقبت کانگورویی این است که اگر شما پدر نوزاد هستید، نوزاد پوشک‌شده را روی سینۀ برهنه‌تان و اگر مادر هستید در میان سینه‌هایتان بگذارید، درحالی‌که یک پتو روی پشت نوزاد کشیده شده باشد. تماس پوست با پوست برای شما و نوزادتان مزایای زیادی دارد.
فضای اتاق را کمی تغییر دهید: اگر امکانش هست فضای مربوط به نوزادتان در بخش مراقبت‌های ویژه را کمی تزیین کنید. اگرچه بیمارستان خیلی جای خصوصی و دنجی نیست، اما در صورت امکان از پرسنل پزشکی بپرسید که آیا می‌توانید اسباب‌بازی‌های کوچک یا عکس‌های خانوادگی را نزدیک انکوباتور نوزاد بگذارید یا یکی لباس‌هایتان را آنجا بگذارید تا زمانی که نیستید نوزادتان بوی شما را استشمام کند.
از فرزندتان عکس بگیرید: وقتی فرزندتان در بخش مراقبت‌های ویژۀ نوزادان بستری است، می‌توانید از او در لحظاتی مثل زمانی که نوزادتان برای اولین بار چشم‌هایش را باز می‌کند یا در طول عیادت‌های خواهر یا برادر بزرگ‌ترش عکس بگیرید. این عکس‌ها هم خاطراتی ماندگار است و هم می‌توانید آنها را به اقوام و دوستانی که نمی‌توانند به بخش مراقبت‌های ویژه بیایند نشان دهید.
همچنان که یاد می‌گیرید چطور به نوزادتان پاسخ دهید، درواقع او را هم تشویق می‌کنید که به شما راغب‌تر و به آنچه در اطرافش می‌گذرد علاقه‌مندتر باشد. حضور شما در کنار او، پایه‌ای برای ارتباطی است که در حال شکل‌دهی به آن هستید.
