کودکم نمی‌خواهد بخوابد: یک تا دو سال
گذاشتن کودک نوپا در رختخواب می‌تواند دلهره‌آور باشد. چون به هر حال، شما نمی‌دانید که آیا او قصد دارد با تمام توانش جیغ بکشد یا به شکل ترحم‌برانگیزی گریه و زاری کند. اما سؤال مهم این است که، وقتی فرزندتان را در تختش گذاشتید، بهترین راه برای پاسخگویی به او چیست؟ کارشناسان در این مورد اختلاف عقیده‌ٔ زیادی دارند ولی با این وجود، همه اتفاق نظر دارند که شیوه‌ٔ انتخابی شما برای تسکین یا خواباندن فرزندتان، با گذشت زمان تغییر می‌کند. به عنوان مثال، یک نوزاد یک ماهه شاید برای خواب شب به آغوش شما نیاز داشته باشد، ولی کودک یک تا دو ساله به یک برنامهٔ روتین ثابت و پیوسته و شب بخیر قاطعانه نیاز دارد. در این مطلب با چند دیدگاه که متخصصان برای به خواب رفتن کودکان نوپا دارند آشنا شوید تا بتوانید چیزی را که مناسب شرایط و کودک شماست انتخاب کنید.
دیدگاه اول
وقتی کودکتان شروع به فهم زبان کرد، می‌توانید به او بگویید که شما هر بار نسبت به دفعهٔ قبل، برای مدت کوتاه‌تری در اتاقش می‌مانید. مثلاً: «من فقط پنج دقیقه دیگه می‌مونم» یعنی به جای اینکه او را برای بازه‌های طولانی‌تری ترک کنید. می‌توانید با انجام کارهایی مانند ترک اتاق برای آوردن یک لیوان آب، گذاشتن ظرف‌ها در ماشین ظرفشویی و غیره به کودک كمک كنید كه تنها بودن را تمرین کند، یا می‌توانید به او بگویید که اگر ساکت باشد و در تختش بماند، چند دقیقهٔ دیگر دوباره برمی‌گردید و یک بغل و بوسه‌ٔ اضافی به او می‌دهید.
دیدگاه دوم
سعی کنید چرت بعدازظهر فرزندتان را جلوتر بیندازید و در صورت لزوم آن را کوتاه‌تر کنید و حتماً به مراسم پیش از خواب خود عمل کنید. دیگر راه‌های کمک به فرزندتان در خوابیدن، نوازش کردن او، وانمود به اینکه خودتان خوابتان برده یا در پیش گرفتن رویکردی جدی و بزرگسالانه است، به این صورت که خودتان برای رختخواب آماده شوید و کارهای روتین خود را انجام دهید. پس از مدتی او درست در حین تماشای شما در حال انجام روال روتینتان به خواب خواهد رفت.
دیدگاه سوم
بررسی کنید که کودکتان در چه ساعتی علائم خواب‌آلودگی را نشان می‌دهد و آن ساعت را به عنوان زمان خواب معمول او معین کنید. یک برنامهٔ روتین آرام را برای پیش از خواب شب برنامه‌ریزی و در مورد آن با کودک صحبت کنید تا بداند چه کاری را انجام خواهید داد، چه موقع و چرا. این تشریفات روتین متشکل از هر چیزی باشد در پایان آن فرزندتان باید ساکت و بیدار در تختش باشد تا بتواند خودش را به خواب ببرد.
دیدگاه چهارم
قاطع باشید. می‌توانید با دادن یک عروسک یا پتو به فرزندتان به او کمک کنید که از تکنیک‌های خودتسکینی بهره ببرد. برنامهٔ روتینی را دنبال کنید که اطمینان خاطر بدهد و آرامش‌بخش باشد.
دیدگاه پنجم
با ایجاد یک مراسم روتین ثابت برای زمان خواب شب، به کودک کمک کنید تداعی‌های مناسبی را در ارتباط با ساعت خواب ایجاد کند و عادت‌های صحیح خواب را برایش تداعی کند. نباید کودک را تا وقتی به خواب می‌رود در آغوش بگیرید، بجنبانید یا شیر دهید. از شیشه شیر یا پستانک برای فرستادن او به سرزمین رویاها استفاده نکنید. اگرچه این روش‌ها در کوتاه‌مدت جواب می‌دهند، اما می‌توانند به فرزندتان بیاموزند که به جای به خواب رفتن به تنهایی، به خوابانده شدن توسط دیگران اتکا کند.
اگر کودکتان نمی‌خوابد، سعی کنید قبل از اینکه به سمت تختش بروید مدتی صبر کنید و قبل از رفتن هر بار بگذارید برای فواصل زمانی طولانی‌تری کمی اصطلاحاً «نق» بزند. از پنج دقیقه شروع کنید، به ۱۰ دقیقه برسانید و همین‌طور ادامه دهید. اما این مورد هرگز به معنای آن نیست که بگذارید کودک از شدت گریه بی‌حال شود، بلکه منظور بیشتر بهانه‌گیری یا ناله کردن بی‌دلیل کودکان است برای حضور شما. بعد از هر وقفهٔ زمانی، می‌توانید حدود دو تا سه دقیقه کنارش بمانید، با صحبت کردن با او و احتمالاً مالیدن پشتش، به او اطمینان خاطر بدهید.
