انواع مشکلات گفتاری و زبانی کودکان را بشناسیم

آیا کودک شما هم برخی کلمات را اشتباه تلفظ می‌کند؟ مشکلات گفتاری و زبانی در کودکان چه هستند؟ در این مطلب با مشکلات گفتاری و زبانی کودکان از دو تا هشت سالگی آشنا شوید.

مشکلات گفتاری و زبانی کودکان دو تا چهار سال

در این سن‌ها انتظار چه چیزی را داشته باشید

هیچ دو کودکی صحبت کردن را طبق یک چارچوب زمانی دقیقاً یکسان یاد نمی‌گیرند. این مسئله تا حد زیادی به توانایی‌های ذاتی فرزندتان، مهارت‌های دیگری که همزمان دارد یاد می‌گیرد، قرار گرفتن در معرض زبان و نحوۀ واکنش مردم وقتی سعی می‌کند صحبت کند، ارتباط دارد. با این حال، چند نقطه عطف کلی وجود دارد که می‌توانید هنگام شروع صحبت کردن فرزندتان چشم به راه آنها باشید.

به عنوان مثال، زمانی که فرزند شما دو ساله شود، احتمالاً کلمات را در جملات کوتاهی مانند «این چیه؟» یا «خدافظی» پشت هم ردیف می‌کند و هر ماه کلمات جدیدی به فرهنگ لغت خود اضافه می‌کند.

کودکان سه و چهار ساله معمولاً از جملات بلندتر چهار یا پنج کلمه‌ای استفاده می‌کنند. آنها جملاتی را برای صحبت در مورد فعالیت‌های خود یا کارهایی که در مهدکودک انجام ‌داده‌اند کنار هم می‌چینند و معمولاً درک صحبت آنها حتی برای افراد خارج از خانواده بسیار آسان است.

وقتی کودک شما یاد می‌گیرد صحبت کند، ممکن است چند مشکل داشته باشد. در ادامه برخی از مسائلی که ممکن است ببینید ذکر شده و پیشنهادهایی برای کمک در اختیارتان قرار داده شده است.

تلفظ‌های اشتباه

بیشتر بچه‌ها تا سن هفت سالگی می‌توانند بیشتر صداهای زبان را بگویند اما کودکان خردسال ممکن است برخی صداها را اشتباه تلفظ کنند، از جمله:

تولید صدای «ت» به جای کاف، مانند «تیت» به جای «کیک»، یک جایگزینی رایج است و معمولاً جای نگرانی ندارد، مگر این‌که کودک شما این کار را پس از سه سالگی انجام دهد.
ترکیبات صامت‌ها، که در آن دو صامت دقیقاً در کنار یکدیگر قرار دارند، معمولاً دشوار هستند.
تلفظ کلمات چند هجایی ممکن است سخت باشد و کودک شما ممکن است آنها را درهم کند یا به کلمات کوتاه‌تر تقلیل دهد.

کارهایی که می‌توانید انجام دهید: از آنجا که بچه‌ها گفتار و زبانی را که می‌شنوند یاد می‌گیرند، الگوی خوبی باشید. هر قدر هم که تلفظ اشتباه فرزندتان بامزه است، هنگام صحبت کردن از کلمات درست استفاده کنید و رویبر کلمات یا صداهایی که او در بیان آن مشکل دارد تأکید کنید. لازم نیست موضوع را خیلی بزرگ کنید،- صرفاً آنچه را که او گفته است، تکرار کنید اما به شکل درست. پس بر آنچه فرزندتان به درستی می‌گوید تمرکز کنید. در غیر این صورت، اگر احساس کند که درست صحبت نمی‌کند، ممکن است ناامید شود و در صحبت کردن تردید کند.

با این حال، برخی از تلفظ‌های نادرست در این سن هشداردهنده هستند. اگر کودک شما نمی‌تواند مصوت‌ها را بگوید، یا اگر بیشتر با استفاده از مصوت‌ها صحبت می‌کند و همۀ صامت‌ها را حذف می‌کند، با پزشک او یا آسیب‌شناس گفتار و زبان صحبت کنید. از آنجا که کودکان برای یادگیری باید گوش کنند، این ممکن است نشانۀ آن باشد که کودک شما قادر به شنیدن تمام صداهای کلمات نیست.

سر زبان زدن

فرزند شما ممکن است سر زبان بزند یا صدای «سین» را مانند یک «ث» تلفظ کند، به طوری که «سارا سه ساله است» به «ثارا ثه ثاله اثت» تبدیل شود. درحالی‌که صدای سین معمولاً با قرار دادن زبان در پشت دندان‌های بالایی تولید می‌شود، کودکی که سر زبان می‌زند زبان خود را به بیرون هل می‌دهد و ممکن است هوا از کنار دهانش خارج شود.

اگر صداهای فرزندتان نوک زبانی به نظر می‌رسد، هنوز نگران نشوید. بسیاری از بچه‌ها در حین یادگیری صحبت کردن نوک زبانی حرف می‌زنند و بیشتر آنها تا هفت سالگی قادر به تولید درست این صدا می‌‌شوند. اما بهتر است در حدود 5پنج سالگی به آسیب‌شناس گفتار و زبان مراجعه کنید، یعنی قبل از این‌که به نوک زبانی حرف زدن عادت کند و به خصوص اگر فهمیدن صحبت‌های کودکتان دشوار است و خطاهای صوتی دیگری نیز دارد.

کارهایی که می‌توانید انجام دهید: همیشه صدای سین را در گفتار خود به درستی تلفظ کنید. همچنین، مطمئن شوید که کودک شما می‌تواند راحت نفس بکشد و هر گونه آلرژی، سرماخوردگی یا مشکلات سینوسی را درمان کنید تا بتواند با دهان بسته از طریق بینی نفس بکشد. وضعیت تنفسی با دهان باز باعث می‌شود زبان در حالت صافی قرار بگیرد و از دهان بیرون بزند. گرفتگی بینی اغلب دلیل این مشکل است، بنابراین فین کردن بینی را نیز تمرین کنید.

برخی از والدین ممکن است نگران باشند که استفاده از لیوان نی‌دار باعث نوک زبانی حرف زدن یا بدتر شدن این مشکل شود، اما این‌طور نیست ووالدین نباید نگران باشند. هیچ تحقیقی وجود ندارد که ارتباطی بین استفاده از لیوان آموزشی و رشد دهانی‌-حرکتی، یا مشکلات گفتاری را نشان دهد.

بیان زبانی

این‌که فرزند شما برای بیرون آوردن جملات به تقلا بیفتد، غیرعادی نیست. کودکان دو و سه ساله معمولاً با مهارت‌های گفتاری و زبانی تازۀ خود مشکل دارند. گاهی اوقات فرزندتان آن‌قدر مشتاق صحبت کردن با شماست که وقتی متوجه حرفش نشوید، ممکن است گیج و سردرگم شود.

در چهار سالگی، افکار کودک شما باید به صورت جملات کامل جریان یابد و با تلاش بسیار کمتری نسبت به یک سال قبل از آن. در این مرحله، کودک معمولاً نباید نیاز داشته باشد که مکث کند و به این فکر کند که چه بگوید یا چگونه بگوید.

کارهایی که می‌توانید انجام دهید: برای کمک به فرزندتان در تبدیل افکارش به جملات، به او نشان دهید که این جملات چگونه باید باشند. فرض کنید فرزندتان مصرانه از شما می‌خواهد که جوراب‌های او را به پایش بپوشانید. ممکن است بگوید: «مامان! تو جوراب، جوراب من، لطفاً!» پاسخ دادن به آنچه فرزندتان می‌خواهد بگوید مفید است: «می‌خوای تو پوشیدن جورابت بهت کمک کنم». همچنین مفید است که صحبت‌های فرزندتان را بسط دهید: «نگاه کن، جوراب‌هات راه‌راه‌های آبی و سبز دارن. من اونها رو پات می‌کنم».

لکنت زبان

غیرعادی نیست که کودکتان یک مرحله لکنت زبان را تجربه کند، به خصوص در طول دوره‌های رشد بسیار سریع توانایی‌ او در بیان خودش. اما بیشتر کودکان در این سن لکنتی که ادامه یابد، ندارند. در این سن، آنها ممکن است تردید کنند یا کل کلمات را تکرار کنند.

مشکل زمانی رخ می‌دهد که قدرت مغز کودک از مهارت کلامی او بیشتر باشد. گاهی اوقات آن‌قدر برای گفتن چیزی به شما هیجان‌زده است یا آن‌قدر خسته، عصبانی یا ناراحت است که نمی‌تواند به راحتی حرف‌هایش را بیان کند، یا ممکن است هنوز به فرایند یادگیری زبان تسلط نداشته باشد.

کارهایی که می‌توانید انجام دهید: نحوۀ پاسخ شما به کودکی که لکنت دارد اهمیت دارد. صدای خود را آرام و گفتار خود را آهسته نگه دارید. به او نگویید که سرعت حرف زدنش را کم کند، فقط خودتان آهسته صحبت کنید تا از شما پیروی کند. تماس چشمی را حفظ کنید، لبخند بزنید و صبور باشید.

اگر رو برگردانید و با عجله و دستپاچه رفتار کنید، کودکتان تحت فشار قرار می‌گیرد که آن کلمه را زودتر «بیرون بیاورد» و این ممکن است وضعیت را بدتر کند. اگر ناامید و کلافه به نظر برسید، فرزندتان متوجه این موضوع می‌شود و نسبت به مشکلش خودآگاه‌تر و معذب‌تر می‌شود.

اگر لکنت او به حدی بدتر می‌شود که فک خود را منقبض می‌کند یا در تلاش برای ادای کلمات چهره‌اش در هم می‌رود، یا اگر صداهای موجود در کلمات را به جای تکرار کل کلمات، زیاد تکرار می‌کند، با پزشک کودک خود صحبت کنید یا به آسیب‌شناس گفتار و زبان مراجعه کنید.

آپراکسی گفتار دوران کودکی

آپراکسی گفتار دوران کودکی (CAS) اختلالی در سیستم عصبی است که روی توانایی کودک در گفتن صداها، هجاها و کلمات تأثیر می‌گذارد. علت این عارضه ضعف یا فلج عضلانی نیست، بلکه به این دلیل است که مغز در برقراری ارتباط با اعضای بدن مورد نیاز برای تولید گفتار مشکل دارد. اگر فرزند شما آپراکسی گفتار دوران کودکی دارد ممکن است هر کدام از کارهای زیر را انجام دهد:

ممکن است حروف مصوت را در کلمات اشتباه تلفظ کند.
ممکن است یک صدای ساده را به درستی تلفظ کند و در مواقع دیگر آن را اشتباه تلفظ کند.
هنگامی که سعی می‌کند لب‌ها، زبان یا فک خود را برای تولید صداها هماهنگ کند، ممکن است به نظر برسد که کورمال‌کورمال در جست‌وجوی چیزی است.
ممکن است صداهای دشوار را جایگزین کند یا جا بیندازدو صداهای صامت و مصوت را اشتباه بگوید، طوری که درک صحبت‌هایش دشوار شود.
احتمالاً با عبارت‌ها طولانی‌تر بیشتر از عبارت‌های کوتاه‌تر مشکل دارد.
ممکن است زیر و بم، کیفیت آوایی، سرعت صحبت کردن و بلندی صدایش درست به نظر نرسد.
درک او از زبان ممکن است بهتر از توانایی‌اش در تولید زبان باشد.

کودکان کمتر از سه سال به ندرت مبتلا به آپراکسی گفتار تشخیص داده می‌شوند، اما اگر هر گونه نگرانی‌ای در مورد کودک دو سالۀ خود دارید، فکر خوبی است که با یک آسیب‌شناس گفتار و زبان مشورت کنید.

اگر کودک شما علائم آپراکسی گفتار را در سه یا چهار سالگی نشان می‌دهد، مهم است که فوراً از یک آسیب‌شناس گفتار و زبان کمک بگیرید. کودکان مبتلا به آن معمولاً در سن پایین به درمان فشرده نیاز دارند تا صحبت‌هایشان فهمیده شود.

کارهایی که می‌توانید انجام دهید: می‌توانید با آهسته صحبت کردن، فرصت دادن به کودک برای پاسخ دادن و پیروی از توصیه‌های آسیب‌شناس گفتار و زبان در خانه به کودک خود کمک کنید.

چه زمانی برای مشکلات گفتاری زبانی کودک کمک بگیرید

گاهی اوقات با کسب مهارت بیشتر در صحبت کردن، مشکلات گفتاری جزئی کودک ناپدید می‌شوند، اما برخی از مشکلات نیاز به توجه متخصص دارند. شما یا معلم پیش‌دبستانی فرزندتان ممکن است متوجه مشکلی شوید. فرزندتان می‌تواند مورد ارزیابی قرار گیرد و ممکن است واجد شرایط برنامۀ مداخلۀ زودهنگام گفتار و زبان باشد. همچنین یادمان باشد که لهجه‌ها یا گویش‌ها، اختلال صدایی و گفتاری نیستند. در صورت مشاهدۀ هر یک از شرایط زیر ضروری است که از پزشک کودک یا آسیب‌شناس گفتار و زبان کمک بگیرید:

در دو سالگی، فرزندتان به ندرت سعی می‌کند صحبت کند یا از دیگران تقلید کند، وقتی نام او را صدا می‌زنید واکنشی نشان نمی‌دهد، یا به نظر می‌رسد که علاقه‌ای به صحبت کردن ندارد.
در پایان سال دوم زندگی فرزندتان، او همچنان به جای جملات دو تا چهار کلمه‌ای، تنها کلمات تکی را می‌گوید، یک بار از کلمات جدید استفاده می‌کند و دیگر آنها را زیاد تکرار نمی‌کند. یا سؤالات ساده‌ای نمی‌پرسد یا به آنها پاسخ نمی‌دهد. مثل «این چیه؟» یا «کلاهت کجاست؟»
کودکتان مکرراً هنگام صحبت کردن مکث می‌کند، دائماً برای بیرون آوردن کلمات تقلا می‌کند، یا صرفاً تسلیم می‌شود و ادامه نمی‌دهد.
هنگامی که کلمات را اشتباه تلفظ می‌کند، آب دهانش جاری می‌شود. این ممکن است نشان‌دهندۀ یک مشکل فیزیکی باشد که نیازمند دریافت مراقبت پزشکی است.
فرزندتان سابقۀ عفونت گوش همراه با مشکلات تلفظی دارد. این ممکن است نشان‌دهندۀ کاهش شنوایی باشد و کودک باید نزد متخصص شنوایی برود.

مشکلات گفتاری و زبانی: پنج تا هشت سال

انتظار چه چیزی را داشته باشید

بچه‌ها صحبت کردن را با سرعت‌های مختلفی یاد می‌گیرند، بنابراین تعجب نکنید اگر فرزندتان از واژگان یا عبارت‌هایی مشابه همسالان خود استفاده نمی‌کند. با این حال، چند رهنمود کلی برای رشد معمول گفتار و زبان در کودکان به ترتیب زیر وجود دارد.

کودک پنج ساله

در سن پنج سالگی، فرزند شما باید:

همۀ صداهای گفتار را تلفظ کند.
هنگامی که از او پرسیده شود «چی گفتی؟» پاسخ دهد.
حروف الفبا و اعداد را نام ببرد.
در یک جمله از بیش از یک فعل استفاده کند، مانند: «توپم رو برداشتم و با بابا بازی کردم»
داستان‌ها و ماجراهای کوتاهی را تعریف کند.
جریان مکالمه یا گفت و شنود را حفظ کند.
نحوۀ صحبت کردن خود را متناسب با شنوندگان و مکان‌های مختلف تطبیق دهد، مثلاً با بچه‌های کوچک‌تر از جملات کوتاه‌تر یا هنگام بازی در بیرون از صدای بلندتر استفاده کند.

تا پایان کلاس اول

تا پایان کلاس اول، فرزند شما باید:

حرف‌هایش به آسانی فهمیده شود.
پرسش‌های دارای عبارت سؤالی مثل چه کسی، چه چیزی، کی، کجا، و چرا بپرسد و به آنها پاسخ دهد.
ماجراهایی تعریف کند و دربارۀ رویدادها به ترتیب منطقی صحبت کند.
از جملات متنوع و کامل استفاده کند.
بیشتر اوقات از دستور زبان صحیح استفاده کند.
مکالماتی را شروع کند و ادامه دهد و به نوبت خود صحبت کند.
دستورالعمل‌های شامل دو و سه مرحله را بدهد و دنبال کند.

تا پایان کلاس دوم

تا پایان کلاس دوم، فرزند شما همچنین باید:

قادر به توضیح کلمات و ایده‌ها باشد.
از گفتار برای اطلاع‌رسانی، متقاعد کردن و تعامل با افراد دیگر استفاده کند.
از جملات پیچیده‌تری استفاده کند.
به نوبت صحبت کند، از موضوع صحبت خارج نشود و در طول مکالمه از تماس چشمی استفاده کند.
دستورالعمل‌های شامل سه و چهار مرحله را بدهد و دنبال کند.

برخی از بچه‌ها هنوز در انتقال ایده‌ها مشکل دارند یا مشکلات زبانی دیگری دارند که ممکن است بر توانایی آنها در یادگیری مهارت‌های مهم جدید مانند خواندن و نوشتن تأثیر بگذارد.

تلفظ اشتباه

برخی از بچه‌ها در این سن هنوز هم مشکلات تلفظی جزئی دارند. چند اشتباه رایج که ممکن است از آنها بشنوید:

فرزند شما ممکن است کلمات دارای هجاهای متعدد را با هم قاتی کند.
برخی از بچه‌ها هنوز با چند تا از صداهای صامت دشوارتر مشکل داشته باشند. اما برخی از این صداها ممکن است اصلاً خطاهای گفتاری نباشند، بلکه فقط تفاوت‌هایی در لهجه یا گویش باشند.

کارهایی که می‌توانید انجام دهید: وقتی فرزندتان روی کلمات طولانی تپق می‌زند، در برابر وسوسۀ اصلاح گفتارش مقاومت کنید. فقط وقتی نوبت شماست که صحبت کنید، تلفظ درست را الگوسازی کنید. بنابراین به جای این‌که بگویید: «این ماکارونیه، نه مارکارونی!» می‌توانید بگویید: «بله، برای شام ماکارونی می‌خوریم».

این مشکلات جزئی تلفظی ممکن است جای نگرانی نداشته باشند و اکثر بچه‌ها می‌توانند تمام صداهای گفتاری را تا سن هفت سالگی ادا کنند. با این حال، منتظر نمانید تا شاید وقتی فرزندتان بزرگ‌تر شد خطاهای صوتی گفتار خود را پشت سر بگذارد. آسیب‌شناس گفتار و زبان می‌تواند کمک کند و هرچه زودتر باشد بهتر است.

سر زبان زدن

فرزند شما ممکن است صدای «سین» را مانند یک «ث» بخواند یا تلفظ کند، به طوری که «سارا سه ساله است» به «ثارا ثه ثاله اثت» تبدیل شود.

کارهایی که می‌توانید انجام دهید: اگر فرزند شما تا سن پنج سالگی هنوز سر زبان می‌زند، بهتر است به جای این‌که همچنان منتظر بمانید تا با رشد بیشتر آن را پشت سر بگذارد، به آسیب‌شناس گفتار و زبان مراجعه کنید. متخصص شرح حال دقیقی از او می‌گیرد، ساختار و عملکرد دهان فرزندتان را بررسی می‌کند و از او یک نمونۀ گفتار و زبان می‌گیرد. اغلب مشکل را می‌توان در مدت کوتاهی حل کرد.

همچنین، مطمئن شوید که کودک شما می‌تواند راحت نفس بکشد و هر گونه حساسیت، سرماخوردگی یا مشکلات سینوسی را درمان کنید تا بتواند با دهان بسته از طریق بینی نفس بکشد. وضعیت تنفسی با دهان باز باعث می‌شود زبان در حالت صاف قرار بگیرد و از دهان بیرون بزند. گرفتگی بینی اغلب دلیل این مشکل است، بنابراین روی فین کردن بینی نیز کار کنید.

لکنت زبان

بیشتر بزرگسالان و کودکان گاه‌گداری لکنت زبان دارند؛ اغلب زمانی که عصبی هستند یا عجله دارند. نمونه‌هایی از لکنت:

تکرار بخشی از یک کلمه، مانند «ک-ک-ک-کجا می‌ری؟»
طولانی کردن یک صدا، مانند «روی صصصندلی بشین».
وارد کردن حروف ندایی به جمله و مشکل در تکمیل یک جمله، مانند «من می‌خوام... اوم، اوم، اوم، میدونی، اوم... برم بیرون».

بیشتر کودکان قبل از پنج سالگی لکنت را پشت سر می‌گذارند. اما برخی از بچه‌ها همچنان به لکنت زدن ادامه می‌دهند و دلیل آن مشخص نیست. گاهی اوقات لکنت با گذشت زمان شدیدتر می‌شود یا ممکن است مقدار آن از امروز تا فردا متفاوت باشد.

اگر کودک شما به طور منظم لکنت دارد، فکر خوبی است که از یک آسیب‌شناس گفتار و زبان دارای گواهی ASHA وقت ویزیت بگیرید. آسیب‌شناس گفتار و زبان یک ارزیابی انجام می‌دهد تا مشخص کند که آیا لکنت کودک شما احتمالاً ادامه دارد یا خیر و می‌تواند روی درمانی که شدت لکنت را کاهش می‌دهد، کار کند.

همچنین اگر در فک یا گونه‌های فرزندتان تنشی مشاهده می‌کنید، یا اگر رو برمی‌گرداند، دست خود را از روی تنش مشت می‌کند، مکرراً پلک می‌زند، چهره در هم می‌کشد، یا هنگام تلاش برای بیان کلمات پاهایش را از سر درماندگی به زمین می‌کوبد، آسیب‌شناس گفتار و زبان می‌تواند به او کمک کند.

کارهایی که می‌توانید انجام دهید: صبور باشید. در برابر میل به تمام کردن جملات فرزندتان به جای او یا رساندن کلمات به او مقاومت کنید. پیشنهادهایی مانند «آروم باش» یا «آهسته بگو» واقعاً مفید نیستند و می‌توانند باعث شوند کودک شما حتی فشار بیشتری را برای بیان کلمات احساس کند.

به توجه نشان دادن به فرزند خود ادامه دهید. ممکن است در حینی که برای صحبت کردن تلاش می‌کند، دوست داشته باشید به سمت دیگری نگاه کنید تا به او فرصت بدهید که آرام شود و در نتیجه صحبت کردن را برایش راحت‌تر کنید، اما در واقع این کار ممکن است باعث شود او عجله یا حتی شرمندگی بیشتری احساس کند.

علت لکنت زبان در کودکان چیست؟

آپراکسی گفتار دوران کودکی

آپراکسی گفتار دوران کودکی یا CAS اختلالی در سیستم عصبی است که بر توانایی کودک در گفتن صداها، هجاها و کلمات تأثیر می‌گذارد. در آپراکسی گفتار دوران کودکی، مغز در پیام دادن به لب‌ها، فک و زبانکه برای تولید گفتار چه کاری انجام دهندمشکل دارد. کودک مبتلا به این عارضه می‌داند که چه چیزی می‌خواهد بگوید اما نمی‌تواند صداها را به درستی و به طور مداوم تولید کند. اگر فرزند شما آپراکسی گفتار دوران کودکی دارد ممکن است هر کدام از کارهای زیر را انجام دهد:

اشتباهات تلفظی متناقض و غیرثابتی را مرتکب می‌شود. علت اشتباهات این نیست که او هنوز نمی‌داند چگونه صداها را بیان کند.
فهم او از زبان بسیار بهتر از صحبت کردنش است.
در تقلید گفتار مشکل دارد، اما گفتار تقلیدی او واضح‌تر از گفتار خودجوش اوست.
به نظر می‌رسد وقتی می‌خواهد صداهایی تولید کند یا لب‌ها، زبان و فک خود را برای صحبت کردن هماهنگ کند، به تقلا می‌افتد.
در گفتن کلمات و عبارت‌های طولانی‌تر بیشتر از انواع کوتاه‌تر مشکل دارد.
هنگامی که مضطرب است در صحبت کردن مشکل بیشتری دارد.
درک صحبت‌هایش سخت است، به خصوص برای کسی که او را نمی‌شناسد.
گفتار او متلاطم یا تکنواخت، یعنی بدون زیر و بم به نظر می‌رسد، یا استرس را روی هجا یا کلمۀ اشتباه می‌گذارد.

اگر کودک شما علائم آپراکسی را نشان می‌دهد، مهم است که در اسرع وقت به آسیب‌شناس گفتار و زبان مراجعه کنید. اکثر کودکان مبتلا به آپراکسی گفتار به درمان حرفه‌ای برای واضح شدن صحبت‌هایشان نیاز دارند.

کارهایی که می‌توانید انجام دهید: آهسته اما طبیعی صحبت کنید. وقتی کودکتان سعی می‌کند صحبت کند، هرچه می‌خواهد به او وقت بدهید. ممکن است آسیب‌شناس گفتار و زبان نکات و توصیه‌های بیشتری برای امتحان کردن در خانه داشته باشد.

چه موقع از پزشک کمک بگیرید

اگر در مورد رشد گفتار و زبان کودک خود نگران هستید، با پزشک او تماس بگیرید یا از یک آسیب‌شناس گفتار و زبان دارای گواهی ASHA وقت بگیرید. شاید بفهمید که دلیلی برای نگرانی ندارید، اما تشخیص این موضوع به عهدۀ متخصص گفتار و زبان است. همچنین اگر فرزندتان با هر یک از توصیفات زیر مطابقت دارد، از متخصصان کمک بگیرید:

فرزندتان به ندرت سؤال می‌پرسد یا اغلب به بزرگسالان اجازه می‌دهد بیشتر کار صحبت کردن را انجام دهند، فقط با عبارت‌ها و جملات کوتاه صحبت می‌کند یا به ندرت اطلاعات اضافی ارائه می‌کند.
نمی‌تواند کلمۀ درست را برای بیان منظورش پیدا کند. برای مثال، ممکن است کلماتی با معانی مرتبط را جایگزین کند. مثل: «کیک» به جای «کاپ‌کیک»، کلماتی را با صداهای مشابه مثل: «موش» به جای «دوش»، یا کلماتی را که از لحاظ بصری مرتبط هستند جایگزین کند، مثل: «گچ» به جای «دیوار»
کلمات را دور می‌زند. مثل: «چیزی که روش غذا می‌خوریم» به جای «میز» یا اغلب به جای استفاده از کلمات خاص، «چیز» می‌گوید.
بین کلمات و جملات مکث‌های طولانی دارد.
هنگامی که کلمات را اشتباه تلفظ می‌کند آب دهانش جاری می‌شود یا در خوردن یا بلعیدن مشکل دارد.اگر چنین است، با پزشکش صحبت کنید.
در تلفظ بسیاری از صداها مشکل دارد یا در بیان نظرش با مشکل روبه‌روست. این مشکل اگر حل نشود، می‌تواند منجر به مشکلات خواندن، نوشتن و املا شود.

به علاوه، اگر نگرانید که فرزندتان به دلیل کم‌شنوایی دچار تأخیر در یادگیری گفتار یا زبان شود، با پزشک کودک تماس بگیرید، از شنوایی‌شناس مدرسه بخواهید تست شنوایی بگیرد، یا از یک شنوایی‌شناس دارای گواهی ASHA وقت ویزیت بگیرید.